φύΛΛο αυτό-αΞΙοΛόγηΣης στη Φυσική Β' γυμνασίου

επειδή οι ιώσεις καλά κρατούν μα η χρονιά τελειώνει, ένα φύλλο αυτό-αξιολόγησης για τους μαθητές της Β γυμνασίου, στη Φυσική και τις ενότητες: πίεση-υδροστατική πίεση-αρχή του Αρχιμήδη-άνωση...

ας ..παίξουμε λοιπόν!!!!

(κάντε κλικ επάνω στην εικόνα)

κάθε επισήμανση δεκτή μια και το φύλλο ετοιμάστηκε υπό την πίεση μιας ακόμη ίωσης...

Ημέρα κατά του Ρατσισμού, ημέρα Ποίησης..

κι ακόμη μια ανάρτηση σε τρία μέρη..

"Το Λάθος",

του βραβευμένου πλέον από την Ακαδημία, Παντελή Μπουκάλα και τη συλλογή του: "Ρήματα"

"Τα ρούχα της δουλειάς
σε χάρτινη σακούλα, φίρμα,
με το σκοινάκι της,
να μοιάζει δώρο αγάπης ακριβής.
"Α, ένας από μας..."
άκουγε μέσα του την ξένη σκέψη.
Ένοιωθε ίδιος όσο την κρατούσε,
στη στάση του λεωφορείου,
ασφαλισμένος, έγκυρος,
όπως ο γέροντας
που κάρφωνε στα δόντια του το σίρτο
βγαίνοντας Κυριακή στο καφενείο του χωριού
να δείξει ένα γεύμα πλούσιο
που κάν δέν τό 'χε ονειρευτεί.

Έπιανε θέση μονάχα άν ήταν άδειες οι μισές.
Απόθετε στα πόδια του τη σακούλα, απαλά,
πρόχειρο αναλόγιο,
και πάνω της ένα βιβλίο.
Το ίδιο πάντοτε,
ελληνικό, με το εισιτήριο σελιδοδείκτη.
Τό 'χε ζητήσει πό το αφεντικό του,
κι εκείνος τού 'δωσε το Λάθος.
Σπάνια γύριζε σελίδα.
Θάλασσα οι λέξεις,
κι αυτός, πέτρα βουνού,
δεν ήξερε από αρμυρά ταξίδια,
βυθιζόταν.

Ένα μονάχα ήξερε:
Το εισιτήριο του, το κανονικό,
το σίγουρο,
αυτό που απέτρεπε τους ελεγκτές
και ημέρωνε το βλέμμα το καχύποπτο
ήτανε το βιβλίο.
Δεν διάβαζε.
Ούτε της γλώσσας του τα γράμματα
δεν ήξερε να βάλει σε μια τάξη.
Όσα χαρτιά κι όσες σφραγίδες
κι αν εσερνε στην τσέπη του ο φόβος,
το διαβατήριό του για τον κόσμο των ομοίων
ήτανε το βιβλίο με τις ελληνικές σελίδες.
"Ά, ένας από μάς..."

Κι έτυχε σε ελεγκτή φιλαναγνώστη
και κάν τον τίτλο δεν μπορούσε να τού πεί
ο αλαργινός
σπουργίτι τρομαγμένο και πολέμαγε
μέσα στο σώμα του να φύγει να κρυφτεί.
Και πλήρωσε το Λάθος.
"Χά, ένας από μάς..."
βρόντηξε ο χλευασμός και τον κεραύνωσε.
Έκτοτε μετράει την έρημο πεζοπορώντας.
Όπως κι όταν δρασκέλιζε τά σύνορα. "

"Βιογραφικό",
απο την βραβευμένη απο την Ακαδημία, ποιητική συλλογή της φιλολόγου Τασούλας Καραγεωργίου, "το Μετρό"

"Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου
κι είχα πατέρα πρόσφυγα απ’ την Μικρά Ασία

Οι άλλοι πάνε στα χωριά τους τις γιορτές,
μα ο νόστος ο δικός μου εκπληρώνεται
με μυρωδιές από βαριά μπαχαρικά
κι από φτηνά αρώματα,

όταν με βγάζει ο δρόμος μου
στο μαγαζί «Ο Νείλος»
για να αγοράσω λίγη επιστροφή
σε αραβικό ψωμί.

Ένα ποτάμι από φυλές αρδεύει την οδό Αθηνάς.
Σύροι κι Αιγύπτιοι και Ιρακινοί
Κούρδοι, Κινέζοι και Νιγηριανοί
δεν είναι πια οι αιθέριες καβαφικές μορφές,
είναι τα ποικιλόδειρα πουλιά της ξενιτιάς και της αποδημίας•
με χίλιες γλώσσες κελαηδούν, με χίλιες γλώσσες λένε:
το αίτημα είναι κοινό• για το ψωμί, για το νερό
και για τον νόστο της ψυχής στη γη της μέσα μνήμης. "

"Αγαπητέ αδερφέ...", στίχοι και μουσική απο τους Άγαμους Θύτες..

""Αγαπητέ αδερφέ

Πάνε τόσες μέρες που είμαι φευγάτος από την Κοριτσά και δεν βρήκα λίγο χαρτί κι ένα μολύβι για να σε γράψω. Αφού πέρασα έρπειν τα σύνορα, μαζί με άλλους πέντε, βρήκαμε έναν ταξιτζή και του δώσαμε όλες τις οικονομίες που κάναμε 30 χρόνια και αυτός μας πήγε στη λίμνη της Καστοριάς. Μόλις είδαμε τη λίμνη αυτός μας είπε "εδώ είναι Ομόνοια, Αθήνα, κατεβείτε". Κι εμείς κατεβήκαμε κι απορούσαμε πως χωράν 4 εκατομμύρια ανθρώποι μέσα σε χίλια σπίτια. Τελικά όμως μετά από 7 μέρες ποδαρόδρομο βρήκαμε την Αθήνα.

Ωραία χώρα η Ελλάδα αλλά λίγο σκοτεινή τα βράδια. Ειδικά άμα έχουν αυτό το παράξενο έθιμο που το λεν "απεργία". Κι είναι κάτι σαν το ραμαζάνι που κάνουν οι μουσουλμάνοι εκεί στην Αλβανία, πάνω σ' εμας. Όταν το 'χουν αυτό γεμίζουν κάτι μαύρες πλαστικές σακούλες που βρωμάν και τις πετάν στο δρόμο... στίβες. Δεν ξέρω άμα γεμίζει ο δρόμος τι κάνουνε. Αν τις μαζεύουν ή αν αλλάζουν χωριό.

Έχουν και κάτι μεγάλα μαγαζιά που γράφουν απ' έξω "Τραπεζα" κι είναι μέσα γεμάτα λεφτά... εκατομμύρια. Αλλά είναι κλειστά και κανένας δεν πάει να τα πάρει. Χορτάτοι άνθρωποι.

Όπως εμείς Αλβανία έχουμε ποδήλατα, αυτοί εδώ έχουν αυτοκίνητα και προσπαθεί ο ένας να χτυπήσει τον άλλο. Έχουν κάτι λάμπες στο δρόμο που άμα δείχνει πράσινο περνούν κανονικά, πορτοκαλί πατάνε γκάζι και με κόκκινο φεύγουν σα βολίδα. Ίσως γι αυτό να σημαδεύουν τους πεζούς τόσο καλά. Τρεις μέρες φοβήθηκα να αλλάξω πεζοδρόμιο. Τώρα όμως έμαθα και τους ξεφεύγω. Ίσως γι αυτό να νευριάζουν και να με δείχνουν τα πέντε δάχτυλα... μπορεί όμως και να με χαιρετάνε δεν είμαι σίγουρος.

Κανένας δε δουλεύει εδώ αδερφέ. Κι όποιος πάει να δουλέψει πιάνουν κάτι μικρά ρόπαλα και δέρνονται. Βάρβαρο πράμα αυτό το ξύλο. Τουλάχιστον εκεί σ' εμας σε σκοτώνουν μια και καλή.

Αδερφέ, άμα δεν βγάζεις τα γράμματά μ' είναι γιατί τρέμω απ' την πείνα. Κι εδώ η πείνα είναι χειρότερη από Αλβανία, γιατί εκεί ούτε φαγητά βλέπεις, ούτε κανέναν να τρώει. Εδώ όμως με πήγαν σ' ένα μεγάλο μπακάλικο που το λεν στα ελληνικά "πρισντουνίκ" και λυποθύμησα τρεις φορές μέσα. Αλλά μετά συνήθησα και να σου πω την αμαρτία μου έκλεψα και μια κονσέρβα, πολύ νόστιμη. Τέτοιο ωραίο πράμα δεν έχω ξαναφάει... είχε και φωτογραφία ένα σκυλί απ' έξω. Αλλά τι με νοιάζει εμένα, εγώ το φχαριστίθηκα. Μόλις χόρτασα όμως σκέφτηκα μήπως αυτό που έφαγα ήταν σκυλί και θυμήθηκα τον δικό μας τον Δελιγκέκα κι άρχισα να κλαίω. Λες να είναι τόσο νόστιμος κι ο Δελιγκέκας μας και να μην το ξέρουμε;

Εδώ όμως με φαίνεται αδερφέ πως οι ανθρώποι είναι πιο πεινασμένοι από εμάς. Όλη την ημέρα ψωνίζουν τόνους από φαγητά λες κι έχουν να φαν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και μετά το βράδυ πάνε σε κάτι μαγαζιά και πείνουνε και κάτι ανθρώποι που κρατάν μικρόφωνα ουρλιάζουν σαν τον Δελιγκέκα μας όταν τον δέρνεις. Κι αυτοί απο κάτω, προσπαθούν να τους πετύχουν με ότι πιάτα τους περίσεψαν απ' το φαϊ. Αυτός ο ελληνικός καπιταλισμός... μυστήριο πράμα.

Θυμάσαι αδερφέ, που πριν μερικά χρόνια συλλάβαν τη γιαγια έξω από το καφενείο επειδή είπε ότι εκτός από το σοσιαλισμό υπάρχει και η μοναξιά; Να τη φιλίσεις σταυρωτά και να την πεις να μην στεναχωριέται γιατί και στον σοσιαλισμό και στον καπιταλισμό η μοναξιά παντού η ίδια είναι...""

Ημέρα κατά του Ρατσισμού, ημέρα Ποίησης..

η σημερινή και..

έχω την άποψη πως πρώτοι οι δάσκαλοι οφείλουμε απέναντι σε τέτοια θέματα να ανταποκρινόμαστε

άλλωστε αποτελεί μέρος της εκπαίδευσης αλλά και της παιδείας που παρέχει το σχολείο στα μέλη της κοινωνίας του

πόσο μάλλον σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς...

ανασύρω λοιπόν από τα παλιά, τα απλά λόγια μιας μαθήτριας δημοτικού σχολείου κι ένα στιχούργημα που τραγουδήθηκε πολύ σε καιρούς δύσκολους για την Μεσόγειο...

"Όλοι οι ανθρωποι στη ζωη τους θα δειξουν ένα στιγμα ρατσισμου.

Ρατσισμος είναι να υποτιμας καποιον ανθρωπο που έχει ερθει στη χωρα σου, αλλά καταγεται από άλλη χωρα.

Είναι λογικο καποια στιγμή να υποτιμησεις καποιον που είναι από άλλη χωρα μονο και μονο για τη καταγωγη του, αλλά αυτό δε σημαινει ότι είναι και σωστό.

Αμα το σκ

εφτεις καλυτερα θα δεις ότι ειστε ιδιοι.

Η αιτια του ρατσισμου και της ξενοφοβιας είναι η κακια γλωσσα των ανθρωπων που σε κανει και παρασυρεσαι, πχ. μπορει να ακους καθημερινα ότι τα πιο πολλα εγκληματα γινονται από ξενους, αυτό όμως δεν ισχυει παντα.

Κι αμα ισχυει κανεις δε τους ρωτησε γιατι εκαναν αυτό το εγκλημα. Πχ. μπορει να το κανανε από οικονομικα, ψυχολογικα και προσωπικα προβληματα.

Πηγαινε στη θεση τους, αμα εχεις ένα παιδι που πειναγε θα εκλεβες κι εσυ να το ταίσεις. Γι αυτό δεν πρεπει ουτε να τους υποτιμαμε, ουτε να τους φοβομαστε, γιατι απλα ειμαστε ιδιοι."

Ειρηνη Σ.

18/12/2006

η Μεσόγειος

ποίηση Δημήτρη Χριστοδούλου

έγινε τραγούδι απο τον Ελληνα Ζωρζ Μουστακί

πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Μερκούρη




Mesogeios

βράβευση του αδελφού σχολείου .

το ηλεκτρονικό περιοδικό του 2ου Γυμνασίου Ζεφυρίου κι οι συντελεστές του, βραβεύτηκαν στην 26η απονομή βραβείων σε μαθητικά έντυπα!

η λέξη συγχαρητήρια, για μένα, είναι λίγη για να δείξει την χαρά μου και την αιτία της...

συνάδελφοι.. παιδιά... και σε άλλα ακόμη!!!!!

μ π ρ ά β ο Σας!!!!!

2011: European Year of Volunteering .

η πρό(σ)κληση ήρθε από την Πολωνό συνάδελφο Φυσικό, Wiesława Malinowska


ένα ακόμη πρόγραμμα etwinning με θέμα: παιδιά χωρίς γονείς και ηλικιωμένοι χωρίς παιδιά..
ένα πρόγραμμα στα πλαίσια του 'εργου της ΕΕ: 2011, έτος εθελοντισμού


κι η Στεφανία έγραψε:






"ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ & ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΓΟΝΕΙΣ..."



Δύο κοινωνικά σύνολα που περνάνε την ζωή τους χωρίς κάποια σίγουρη ή μόνιμη αγάπη , χωρίς κάποια βέβαιη στοργή ,χωρίς να πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν στην σημερίνη κοινωνία ,μιας και τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα στις μέρες μας...



Πρωτ' απ' ολα αυτοί τα δύο κοινωνικά σύνολα έχουν υποστεί και νιώσει την αληθινή έννοια της απομονωσης ,το πως ειναι να ζεις μονος σου ,χωρις να ξερεις πως καποιος ,καπου νοιαζεται για σενα. Χωρις να περιμενουν απο καποιον στις γιορτες να τους κανει ενα δωρο. Μονοι τους!!! Αντιμετωπιζοντας ο,τι δυσκολια βρεθει μπροστα τους και κανοντας τους πιο σκληρους απο οτι θα ειναι καποιος αλλος απλος ανθρωπος।



Ηλικιωμενοι χωρις παιδια ...
Μια ομαδα ανθρωπων η οποια στο τελος δυσκολα δεν εχει καποιον κοντα της ।
Ολα γινονται λαθος απο την αρχη χωρις να το γνωριζουν ।
Αυτοι αποφασιζουν να μην φτιαξουν οικογενειες και το πληρωνουν μετα απο μερικα χρονια ।Υποθετουν με το να γλεντουν την ζωη τους με παρεες , με διαφορες επιπολαιες σχεσεις οτι κερδιζουν κατι κι ομως το αποτέλεσμα εις το πηλικο ειναι μηδεν ।
Αφού οταν ενηλικιωθουν τα πραγματα δυσκολευουν οσον αφορα την υγεια και τις αντοχες κυριως।
Θα καταλαβουν το λαθος που δεν εκαναν παιδια και θα το μετανιωνουν οταν ειναι μονοι τους στο σπιτι χωρις κανεναν να τους φροντιζει ।
Και επισης θα ζηλευουν οταν θα βλεπουν πιθανον καποιον γνωστο ,να ειναι μαζι με τα παιδια και τα εγγονια του σε καποια δυσκολη στιγμη και θα τον γεμιζουν χαρα ।



Τοτε και μονο τοτε θα μπορουν αυτοι οι ανθρωποι να συνειδητοποιησουν την θεση τους οτι ολη η ζωη δεν ειναι να την διασκεδαζεις μονος σου ,η ζωη ειναι να την μοιραζεσαι।
Αυτοι οι ανθρωποι δεν εζησαν τα παντα και ουτε προκειται να τα ζησουν , δηλαδη δεν προκειται να μαθουν πως ειναι η οικογενειακη ζωη και ουτε αυτο που θα μπορουσαν να κερδισουν απο μια δικια τους οικογενεια।



Δυστυχως όμως απο εδω και περα θα υπαρχουν ολο και περισσοτεροι τετοιοι ανθρωποι που θα βιωνουν την ηλικιωμενη τους ζωη , ΜΟΝΟΙ!!!
Ειναι πολυ κριμα να βαζουν τον εαυτο τους να περναει αυτην την δοκιμασια ,ενω θα μπορουσαν να γεμισουν χαρα μεγαλωνοντας τα εγγονια τους।
Αλλα ποιος βεβαια θα το σκεφτει αυτο???
Ποιος θα πει "Ειναι ωρα τωρα να σοβαρευτω "???
ΚΑΝΕΙΣ !!!!
Κι ετσι σημερα εχουμε το λυπητερο φαινομενο λογω της ανικανοτητας ενος νεου να πει οτι μπορω και ειμαι ωριμος να κανω οικογενεια ।
Η μοιρα τους ειναι στα χερια τους και αυτοι την γραφουν λανθασμενα...



Απο την αλλη μερια τωρα υπαρχουν και τα παδια χωρις γονεις ।
Τα παιδια που υποφερουν , που βασανιζονται , που εχει καταστραφει η ακομα που δεν εχει υπαρξει παιδικη ηλικια ।
Τα παιδια που τους αξιζει πολλη αγαπη ,τρυφεροτητα ,στοργη και δεν την εχουν παρει απο πουθενα ।



Υπαρχουν ανθρωποι που ειναι ανάξιοι στο να λεγονται "γονεις" ,που αφηνουν τα παιδια τους και υπαρχουν κι αλλες περιπτωσεις που η ελλειψη γονεων μπορει να προκληθει απο καποιο δυστυχημα ।
Παρ' ολο που οι περιπτωσεις ειναι διαφορετικες (στην πρωτη περιπτωση πεφτει ολο το βαρος στους γονεις ενω στην δευτερη καποιος αλλος ευθυνεται για την κατασταση)κι ομως το αποτελεσμα ειναι ιδιο



Παιδια με ψυχολογικα προβληματα ,παιδια μονα τους στον κοσμο ,αλλα χωρις σπιτι ,που μαθαινουν στις δυσκολιες της ζωης και γινονται ολο και πιο σκληρα για να την αντιμετωπισουν ,παιδια που θα εδιναν τα παντα για μια ζεστη αγκαλια ... Αυτα τα παιδια εχουν πραγματικο προβλημα ,ακομα και ρατσιστικο απο αλλα παιδια (πχ:σχολειο,παρεες)।Αυτα τα παιδακια δεν εχουν φταιξει σε τιποτα για να εχουν μια τετοια ζωη ,τους αξιζουν τα καλυτερα και μακαρι να τα βρουν μπροστα τους।
Τα παιδια χωρις γονεις μπορει να εχουν δυο πορειες ζωης η να παλεψουν για μια πετυχημενη ζωη και να φτιαξουν μια οικογενεια με παιδια και στα παιδια τους να δωσουν οση αγαπη δεν εισεπραξαν ποτε αυτοι 'η και λυπαμαι που το λεω να μπλεξουν (ναρκωτικα ,νυχτα )



Για όλη ομως αυτην τηνν κατασταση φταiει η παλιοκοινωνια που προσφερει ανουσια πραγματα σε αχρηστους η σε αυτους που δεν αξιζουν τιποτα ।
Μακαρι να προσεφεραν σε αυτους που αξιζουν πολλα και οχι να υπαρχουν καποιοι ηλιθιοι και αχορταγοι που κοιταν την παρτη τους ,που εχουν τα παντα και θελουν ολο και περισσοτερα κι ολα στο χερι ।
Δυστυχως ομως απο τετοιους ειναι γεματη οποιαδηποτε κονωνια ... Καποιος που μπορει να το αλλαξει ολο αυτο το χαλι ειναι τα μικρα παιδια μαθαινοντας να ζουν τιμια να παλευουν για να ζησουν και για ο,τι θελουν και να μαθουν να δινουν αγαπη και καταννοηση ।
Αυτα τα παιδια πρεπει να τα προσεχουμε σαν τα ματια μας ,διοτι αυτα ειναι το μελλον μας ...



Και οσον αφορα τους ηλικιωμενους η κοινωνια πρεπει να φροντιζει για αυτους καποιοι εξιδικευμενοι ανθρωποι πρεπει να ειναι διπλα τους και να τους φροντιζουν ,ασχετως αν αυτοι φταινε για την κατασταση τους και τις επιλογες που καναν στην ζωη τους...

χΑρΤαΕτΟΊ .

το κείμενο που ακολουθεί είναι του αγαπημένου μου φίλου κυρίου Σωτήρη Κανελλόπουλου, ο οποίος ..αποφοίτησε αισίως κι επιτυχώς από το 2ο ΕΠΑΛ Σιβιτανιδείου και τη θέση του επί χρόνια Διευθυντή της, προσφάτως

δημοσιεύτηκε από τον ίδιο σε άλλο διαδικτυακό χώρο κι από κει και πέρα, το κείμενο ανήκει σε εκείνους που θα το διαβάσουν, όπως ο ίδιος συνηθίζει να μου λέει...

το βρήκα αληθινό, κατατοπιστικό μα πάνω από όλα τρυφερό, και γι αυτό το αναδημοσιεύω εδώ

το βίντεο που το συνοδεύει, είναι εικονοποίηση μιας από τις πιο όμορφες κι επίσης αγαπημένες συνθέσεις του μεγάλου έλληνα δημιουργού, Μίκη Θεοδωράκη: χαρταετοί

η μουσική λες κι ακολουθεί περιγράφοντας το πέταγμα του χαρταετού...

το βίντεο είναι καθ' υπόδειξιν της φίλης Νατάσσας Συλλιγνάκη

ο Σωτήρης κι η Νατάσσα μαζί με τον συνάδελφο κύριο Τάσο Καραμήτσο, είναι οι πρώτοι που ενθάρρυναν, ακολούθησαν και έστειλαν αυτό το blog στον αέρα της blogόσφαιρας

τους ευχαριστώ..

"Χαρταετός...

Τον έφερε !!!
Δικό της δημιούργημα.
Έβαλε όλη της την τέχνη.
...Πήρε από τις καλαμιές λεπτά γερά καλάμια και έφτιαξε τις μάνες.
Μίλησε μυστικά με τα σύννεφα και τις χάρισαν τα χρώματά τους την ώρα του δειλινού.
Έκανε “ματάκια” στα λιβάδια και της δώρισαν το πιο όμορφα κομμάτια από το χαλί τους. μ’ αυτά χρωμάτισε τα άσπρα της χαρτιά
Οι φίλοι της οι μεταξοσκώληκες, της χάρισαν την πιο φίνα και λεπτή μεταξένια κλωστή τους, για να φτιάξει τον σπάγκο.
Ζύγιασε τις μάνες νάναι ίδιο παντού το πάχος τους, τις έδεσε στη μέση με την μεταξένια την κλωστή της και τις άνοιξε στα έξι ίσα τρίγωνά τους.
Πέρασε γύρω από τις μάνες τη κλωστή και με επιδέξιες κινήσεις τάνυσε τις περιμετρικές κλωστές να γίνουν σαν περίγραμμα αστεριού.
Οι χρωματισμένες κόλλες έτοιμες πήραν την θέση τους και φτιάξανε το όμορφο αστέρι.. Και η ουρά έτοιμη και αυτή. Και τα ζύγια.
-Μα πώς θα σηκωθεί στον αέρα, πώς θα πετάξω τον χαρταετό, αναρωτήθηκε όταν έφτασε λαχανιασμένη ελαφρά, στο ύψωμα.
Ήταν εκεί. Την περίμενε. Χαμογελαστός. Πάντα την περίμενε. Εκεί και παντού..
-Πανέμορφος είναι, είπε βλέποντας την να φτάνει με το χαρταετό της.
-Έβαλες όλη την ομορφιά, που έχεις στη ψυχή σου. Μη στεναχωριέσαι. Εγώ θα πετάξω το χαρταετό σου, συνέχισε.
-Για να δω μόνο τα ζύγια, είναι εντάξει;
-Κάτσε λίγο να τα φτιάξω.
Δώσε μου την καλούμπα με το μεταξένιο σπάγκο.
Κάνε μου κεφάλι.
Να έτσι κράτα τον, από αυτή τη μάνα και σήκωσε τα χέρια σου ψηλά. Όταν σου φωνάξω άφησέ τον.
Αστοοοονννν»
Με γρήγορες κινήσεις το αγόρι άρχισε να τραβάει το σπάγκο. Μια δυο τρεις …. επτά απλωτές.
Ο χαρταετός κινήθηκε προς τα επάνω. Τα κρόσσια του, με μικρά πλαταγιάσματα, κάνανε το θρόισμα τραγούδι του ταξιδευτή.
Το αγόρι σταμάτησε να μαζεύει το σπάγκο και τον άφησε να περνάει μέσα από τα δάχτυλά του.
Ο χαρταετός κινήθηκε απομακρυνόμενος και προς τα κάτω.
Ο μεταξένιος σπάγκος που είχε σωρευτεί απ’ τις επτά απλωτές, ακολούθησε την πορεία του χαρταετού και άρχισε να ξετυλίγεται και άλλος από τη πεσμένη καλούμπα.
Με αποφασιστικότητα το αγόρι, με τα πόδια καρφωμένα στη γη, άρχισε πάλι να τραβάει το σπάγκο.
Πέντε απλωτές τούτη τη φορά.
Ο χαρταετός πάλι τεντώθηκε και με περηφάνια κινήθηκε προς τα πάνω.
Τα κρόσσια του τραγούδησαν τον ήχο της περήφανης πορεία του. Και πάλι ο σπάγκος ελεύθερος.. Ο χαρταετός ταξίδεψε μακριά και προς τα κάτω παρασύροντας όλο το μαζεμένο μεταξένιο σκοινί και άλλο από την καλούμπα που ξετυλιγόταν.
-Θα πέσει, του φωνάζει το κορίτσι, βλέποντας τον χαρταετό να κατεβαίνει επικίνδυνα χαμηλά και την ουρά του να παραμένει λίγο ψηλότερα. Κάτι σαν να έκανε υπόκλιση έμοιαζε ο χαρταετός.
-Μη φοβάσαι της χαμογέλασε, ξέρω.
Με αποφασιστικές κινήσεις ξανά οι απλωτές για να μαζευτεί ο σπάγκος και μια μεγάλη τελευταία κίνηση, από επάνω προς τα κάτω χαμηλά και πίσω. Σαν να έκανε το αγόρι τούτη τη φορά υπόκλιση στον χαρταετό, που περήφανα και χαμογελαστά ανέβαινε στα ύψη.
Ο σπάγκος πάλι κύλησε ανάμεσα στα δάχτυλα του αγοριού και τώρα ακολούθησε τον χαρταετό στο δρόμο της απομάκρυνσής του.
Η καλούμπα ξετυλίχτηκε και άλλο.
Ο χαρταετός έσκυψε πάλι στην υπόκλισή του, μα τούτη τη φορά, με περισσότερο χάρη και λιγότερο ταπεινά.
Το αγόρι, που τόση ώρα στέκονταν με τα πόδια να πατάνε στη γη ανοιχτά σαν έτοιμα να κάνουν ένα βήμα, άφησε τον χαρταετό να χαρεί λίγο την μικρή του πτώση και πάλι συγκρατώντας τον σπάγκο, άρχισε να το μαζεύει.
Πάντα γρήγορα και αποφασιστικά.
Μόνο που τούτη τη φορά, η τελευταία κίνηση δεν έμοιαζε υπόκλιση. Το χέρι, κρατώντας το σπάγκο σηκώθηκε ψηλά και κινήθηκε προς τα πίσω. Το κορμί του αγοριού έκανε ένα τόξο και το χέρι έδειξε στο αετό την πορεία, που το ζητούσε να ακολουθήσει
-Πήγαινε επάνω. Πήγαινε στα σύννεφα. Ταξίδεψε στους ουρανούς και γίνε το αστέρι που θέλησε το κορίτσι.
Ο χαρταετός κατάλαβε.
Η κίνηση τώρα πια ανοδική.
Η καλούμπα ξετυλίγεται. Ο μεταξένιος σπάγκος, ακολουθεί το χαρταετό στο δρόμο εκεί ψηλά προς τα όνειρα.
Το κορίτσι πλησιάζει στο αγόρι.
Στέκεται δίπλα του και στρέφει τα μάτια στον ουρανό.
Εκεί, που το όνειρο που έφτιαξε μαζεύοντας όλα της τα όνειρα μαζί, ταξίδευε ήδη έχοντας βρει τον αέρα του.
Ακούμπησε το χέρι της επάνω στον μεταξένιο σπάγκο, και τον ένιωσε να γλιστράει ακολουθώντας το χαρταετό στο ταξίδι του.
Το χέρι της ακολούθησε το σπάγκο προς την αντίθετη μεριά, μέχρι που συνάντησε το χέρι του αγοριού.
Εκεί στάθηκε. Άφησε το σπάγκο και έπιασε το χέρι. Τα μάτια και των δυο στραμμένα στον ουρανό.
Το χαμόγελο του χαρταετού, όμοιο με το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών.
Έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του αγοριού και του ψιθύρισε, «πάω».
-Θα σε προσέχω, της χαμογέλασε.
Θα είμαι εδώ να σε κρατάω. Ότι και να γίνει, εδώ θα στέκομαι και θα κρατάω ψηλά τον χαρταετό. Πήγαινε. Πήγαινε εκεί ψηλά στο όνειρο. Δες τα σχήματα, γίνε ένα με τα χρώματα, αφουγκράσου τους ήχους, που φτάνουν στη χώρα των ονείρων. Μη φοβάσαι. Πήγαινε. Και ξέρεις, εκτός που μπορώ να πετάω το χαρταετό, μπορώ να πετάω και μαζί σου, να είμαι δίπλα σου εκεί ψηλά και όποτε χρειαστεί, εδώ στη γη.
Να είσαι ευτυχισμένη θέλω... "

κΑΛή ΣαραΚοΣτή!!!