17/6/10

επαναπροσδιορισμός .





αντιγράφω:



τι περίμενα από το γυμνάσιο.


το καλοκαίρι πριν έρθω στο Γυμνάσιο προσπαθούσα να συνηθίσω στην ιδέα ότι μεγάλωσα, ότι ανήκω σε μια νέα ομάδα και ότι ενώ πήγαινα στην μεγαλύτερη τάξη του Δημοτικού και με θεωρούσαν μία από αρχηγούς του σχολείου, ξαφνικά θα βρεθώ να θεωρούμαι μια μαθήτρια από τις μικρότερες τάξεις.

όταν ξεκίνησαν τα μαθήματα και όλα πήγαιναν μια χαρά, όταν πια είδα πως δεν είχαν αλλάξει και πολλά πράγματα, άρχισα να νοιώθω ότι συνυπάρχω με αυτά τα παιδιά και ότι ανήκω εδώ, ότι είμαι μια από αυτούς και πως γενικότερα το σχολείο επιτέλους με αποδέχτηκε. Έτσι το αποδέχτηκα κι εγώ.

σε αντίθεση με άλλα παιδιά, στο Γυμνάσιο είχα ένα πρόβλημα επιπλέον από ότι τα άλλα κορίτσια. Ήμουν το μοναδικό κορίτσι στο τμήμα μου κι ένιωθα πολύ άτυχη. Δεν είχα κάποιον να μιλήσω και να με καταλάβει και να με κάνει πως δεν ξεχωρίζω τόσο. Ένιωθα σαν αιχμάλωτη σε μια φυλή ανδρών που όπως στον πόλεμο σε βασανίζουν κάνοντας πλάκες με εμένα για να νομίσουν πως διαφέρω απίστευτα πολύ από τους άλλους. Ευτυχώς όμως όλα τελείωσαν όταν η φίλη μου η Άννα και ο Γιάννης ήρθαν εδώ. Ήταν σαν συμπαράσταση, σαν από μηχανής θεοί με άλλα λόγια.

τώρα όμως που όλα κοντεύουν να τελειώσουν για να ηρεμήσω κι εγώ από όλες αυτές τις ξαφνικές αλλαγές στη ζωή μου, είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό το γεγονός!!!



Μαριλένα Μ.
(Α2)





η Μαριλένα είναι μια από τις πιο ισχυρές και συγκροτημένες προσωπικότητες της φετινής Α Γυμνασίου
αξίζει λοιπόν διπλά αυτό της το κείμενο
και γιατί αφήνει να φανεί η αλήθεια τόσο της σημασίας του ρόλου όσο και της αλλαγής του από βαθμίδα σε βαθμίδα
αλλά και για το επόμενο σημείο όπου διαφαίνεται η σημασία τού να μην ξεχωρίζει κάποιος μέσα στην ομάδα του, να βρίσκει συμπαραστάτη

αναρτώ το κείμενο της εδώ και το αφιερώνω σε όλους τους δασκάλους του Ζεφυρίου αλλά και την αγαπητή Τζούλια Φορτούνη, δασκάλα σε μιαν άλλη έκτη ....αταξίας


2 σχόλια:

Τζούλια Φορτούνη είπε...

σ΄ευχαριστώ γι΄αυτό που διάβασα!!!
η ελπίδα...ελάχιστα φωσάκια μεσα σε ένα σκοτεινό δάσος...

Assimina είπε...

φωσάκι εδώ
φωσάκι εκεί..
κάποτε θα φωτίσει για τα καλά!
μα και.. τι θάταν η ζωή χωρίς αγώνα;

εγώ να σε ευχαριστήσω για τις σκέψεις που μοιράζεσαι [πέρα κι απο τις γνώσεις..]