Ελεύθεροι Κατακτημένοι .

ένα άρθρο του Αλκίνoου Ιωαννίδη στο left.gr

Ελεύθεροι Κατακτημένοι .

το πιο άσχημο .

Όχι! Δεν θα παραλείψω να σου μιλήσω για τον χειριστή μηχανημάτων στη μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία που συνεργάζεται στα δημόσια έργα και το πρωινό που βρέθηκε στη δουλειά με τη σκέψη του στους 8 μήνες που είχε απλήρωτος κι έκοψε το χέρι του Ευτυχώς έτσι που να ταλαιπωρηθεί αλλά να μην έχει μόνιμες απώλειες.

Δεν θα ξεχάσω να σου πω και για την γυναίκα 36 χρονών που εντυπωσιάστηκα μετρώντας τα προσόντα της στο linkedin. Απλήρωτη τους τελευταίους 6-7 μήνες.

Ούτε τον επιστάτη του έργου μιας άλλης κατασκευαστικής που έχει την ίδια μοίρα με τους πιο πάνω.

... Θα επικεντρωθώ όμως σε τούτο που είναι και δικό μου πλέον.

Το πιο άσχημο είναι ότι, όπου κι αν βρεθούμε, το μυαλό μας ξοδεύεται να βρούμε τρόπους να επιζήσουμε. Πως και που θα διαθέσουμε τον ελεύθερο ο καθένας χρόνο του για να εξοικονομήσει ότι του χρειάζεται για όσα τον αναγκάζεις.

Κι έτσι δουλειά δεν γίνεται. Το ξέρεις! κι αν επιμένω σε αυτό είναι που οι επιπτώσεις αφορούν όχι το άτομο, ούτε και τους συναλλασσόμενους μαζί του, αλλά ένα τεράστιο μέρος του κοινωνικού συνόλου. Το σπόρο του μέλλοντος όλων.

Όχι! Συμπεραίνεις λάθος! Δεν υποστέλλω τη σημαία.
Θα την κρατήσω όμως σε μεσίστια θέση.
Κύριοι, πενθώ ._

(γράμμα στους ιθύνοντες και τους υπεύθυνους

τους διαχειριστές εν ολίγοις, της κατάστασης

στο καιρό της κρίσης..)

σε συμπαράσταση... και συμφωνία... αναστέλλω τη λειτουργία αυτού του χώρου μέχρις ευρέσεως της κλεμμένης μου διάθεσης ._

[την πλήρη ευθύνη, γραφή, δημοσίευση, φέρει εξ ολοκλήρου η γράφουσα: Ασημίνα Λαμπράκου .]

2011: European Year of Volunteering .

η πρό(σ)κληση ήρθε από την Πολωνό συνάδελφο Φυσικό, Wiesława Malinowska


ένα ακόμη πρόγραμμα etwinning με θέμα: παιδιά χωρίς γονείς και ηλικιωμένοι χωρίς παιδιά..
ένα πρόγραμμα στα πλαίσια του 'εργου της ΕΕ: 2011, έτος εθελοντισμού


κι η Στεφανία έγραψε:






"ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ & ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΓΟΝΕΙΣ..."



Δύο κοινωνικά σύνολα που περνάνε την ζωή τους χωρίς κάποια σίγουρη ή μόνιμη αγάπη , χωρίς κάποια βέβαιη στοργή ,χωρίς να πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν στην σημερίνη κοινωνία ,μιας και τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα στις μέρες μας...



Πρωτ' απ' ολα αυτοί τα δύο κοινωνικά σύνολα έχουν υποστεί και νιώσει την αληθινή έννοια της απομονωσης ,το πως ειναι να ζεις μονος σου ,χωρις να ξερεις πως καποιος ,καπου νοιαζεται για σενα. Χωρις να περιμενουν απο καποιον στις γιορτες να τους κανει ενα δωρο. Μονοι τους!!! Αντιμετωπιζοντας ο,τι δυσκολια βρεθει μπροστα τους και κανοντας τους πιο σκληρους απο οτι θα ειναι καποιος αλλος απλος ανθρωπος।



Ηλικιωμενοι χωρις παιδια ...
Μια ομαδα ανθρωπων η οποια στο τελος δυσκολα δεν εχει καποιον κοντα της ।
Ολα γινονται λαθος απο την αρχη χωρις να το γνωριζουν ।
Αυτοι αποφασιζουν να μην φτιαξουν οικογενειες και το πληρωνουν μετα απο μερικα χρονια ।Υποθετουν με το να γλεντουν την ζωη τους με παρεες , με διαφορες επιπολαιες σχεσεις οτι κερδιζουν κατι κι ομως το αποτέλεσμα εις το πηλικο ειναι μηδεν ।
Αφού οταν ενηλικιωθουν τα πραγματα δυσκολευουν οσον αφορα την υγεια και τις αντοχες κυριως।
Θα καταλαβουν το λαθος που δεν εκαναν παιδια και θα το μετανιωνουν οταν ειναι μονοι τους στο σπιτι χωρις κανεναν να τους φροντιζει ।
Και επισης θα ζηλευουν οταν θα βλεπουν πιθανον καποιον γνωστο ,να ειναι μαζι με τα παιδια και τα εγγονια του σε καποια δυσκολη στιγμη και θα τον γεμιζουν χαρα ।



Τοτε και μονο τοτε θα μπορουν αυτοι οι ανθρωποι να συνειδητοποιησουν την θεση τους οτι ολη η ζωη δεν ειναι να την διασκεδαζεις μονος σου ,η ζωη ειναι να την μοιραζεσαι।
Αυτοι οι ανθρωποι δεν εζησαν τα παντα και ουτε προκειται να τα ζησουν , δηλαδη δεν προκειται να μαθουν πως ειναι η οικογενειακη ζωη και ουτε αυτο που θα μπορουσαν να κερδισουν απο μια δικια τους οικογενεια।



Δυστυχως όμως απο εδω και περα θα υπαρχουν ολο και περισσοτεροι τετοιοι ανθρωποι που θα βιωνουν την ηλικιωμενη τους ζωη , ΜΟΝΟΙ!!!
Ειναι πολυ κριμα να βαζουν τον εαυτο τους να περναει αυτην την δοκιμασια ,ενω θα μπορουσαν να γεμισουν χαρα μεγαλωνοντας τα εγγονια τους।
Αλλα ποιος βεβαια θα το σκεφτει αυτο???
Ποιος θα πει "Ειναι ωρα τωρα να σοβαρευτω "???
ΚΑΝΕΙΣ !!!!
Κι ετσι σημερα εχουμε το λυπητερο φαινομενο λογω της ανικανοτητας ενος νεου να πει οτι μπορω και ειμαι ωριμος να κανω οικογενεια ।
Η μοιρα τους ειναι στα χερια τους και αυτοι την γραφουν λανθασμενα...



Απο την αλλη μερια τωρα υπαρχουν και τα παδια χωρις γονεις ।
Τα παιδια που υποφερουν , που βασανιζονται , που εχει καταστραφει η ακομα που δεν εχει υπαρξει παιδικη ηλικια ।
Τα παιδια που τους αξιζει πολλη αγαπη ,τρυφεροτητα ,στοργη και δεν την εχουν παρει απο πουθενα ।



Υπαρχουν ανθρωποι που ειναι ανάξιοι στο να λεγονται "γονεις" ,που αφηνουν τα παιδια τους και υπαρχουν κι αλλες περιπτωσεις που η ελλειψη γονεων μπορει να προκληθει απο καποιο δυστυχημα ।
Παρ' ολο που οι περιπτωσεις ειναι διαφορετικες (στην πρωτη περιπτωση πεφτει ολο το βαρος στους γονεις ενω στην δευτερη καποιος αλλος ευθυνεται για την κατασταση)κι ομως το αποτελεσμα ειναι ιδιο



Παιδια με ψυχολογικα προβληματα ,παιδια μονα τους στον κοσμο ,αλλα χωρις σπιτι ,που μαθαινουν στις δυσκολιες της ζωης και γινονται ολο και πιο σκληρα για να την αντιμετωπισουν ,παιδια που θα εδιναν τα παντα για μια ζεστη αγκαλια ... Αυτα τα παιδια εχουν πραγματικο προβλημα ,ακομα και ρατσιστικο απο αλλα παιδια (πχ:σχολειο,παρεες)।Αυτα τα παιδακια δεν εχουν φταιξει σε τιποτα για να εχουν μια τετοια ζωη ,τους αξιζουν τα καλυτερα και μακαρι να τα βρουν μπροστα τους।
Τα παιδια χωρις γονεις μπορει να εχουν δυο πορειες ζωης η να παλεψουν για μια πετυχημενη ζωη και να φτιαξουν μια οικογενεια με παιδια και στα παιδια τους να δωσουν οση αγαπη δεν εισεπραξαν ποτε αυτοι 'η και λυπαμαι που το λεω να μπλεξουν (ναρκωτικα ,νυχτα )



Για όλη ομως αυτην τηνν κατασταση φταiει η παλιοκοινωνια που προσφερει ανουσια πραγματα σε αχρηστους η σε αυτους που δεν αξιζουν τιποτα ।
Μακαρι να προσεφεραν σε αυτους που αξιζουν πολλα και οχι να υπαρχουν καποιοι ηλιθιοι και αχορταγοι που κοιταν την παρτη τους ,που εχουν τα παντα και θελουν ολο και περισσοτερα κι ολα στο χερι ।
Δυστυχως ομως απο τετοιους ειναι γεματη οποιαδηποτε κονωνια ... Καποιος που μπορει να το αλλαξει ολο αυτο το χαλι ειναι τα μικρα παιδια μαθαινοντας να ζουν τιμια να παλευουν για να ζησουν και για ο,τι θελουν και να μαθουν να δινουν αγαπη και καταννοηση ।
Αυτα τα παιδια πρεπει να τα προσεχουμε σαν τα ματια μας ,διοτι αυτα ειναι το μελλον μας ...



Και οσον αφορα τους ηλικιωμενους η κοινωνια πρεπει να φροντιζει για αυτους καποιοι εξιδικευμενοι ανθρωποι πρεπει να ειναι διπλα τους και να τους φροντιζουν ,ασχετως αν αυτοι φταινε για την κατασταση τους και τις επιλογες που καναν στην ζωη τους...

μετά το διαγώνισμα της Γεωγραφίας .

εκείνο που κουβαλάνε στις αποσκευές τους από το Δημοτικό τα ..πρωτάκια είναι η παιχνιδιάρικη διάθεση κι η οικειότητα μεταξύ τους, το καθαρό τους βλέμμα, η αγάπη και η φροντίδα από τους δασκάλους τους.

εκρηκτικό το μείγμα αν προσθέσεις την παιδικότητα που τα διακρίνει ακόμη... αλλά όχι κατ' ανάγκη καταστροφικό αν έχεις την κατάλληλη διάθεση, φαντασία και παιδεία να στρέψεις την ενεργητικότητά τους και τις συνήθειες που απέκτησαν στο Δημοτικό υπέρ της μάθησης.

όχι πως διαθέτω τα παραπάνω αλλά μου αρέσει να παρατηρώ τις αντιδράσεις και την πορεία τους και συχνά ζητώ από τα ίδια τα παιδιά να τοποθετηθούν σε θέματα που ζουν στο νέο τους χώρο εκμεταλλευόμενη το εγχείρημα για να διδάσκομαι κι εγώ από αυτά...

έτσι, κι εφόσον μετά από ένα πρόχειρο διαγώνισμα στη γεωγραφία είχαμε ένα δεκάλεπτο μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα, κάλεσα τους μαθητές του τμήματος να μου γράψουν ανώνυμα πως αισθάνονται με τα διαγωνίσματα στο Γυμνάσιο

αντιγράφω μέρος των απαντήσεών τους:

"Γενικά στα διαγωνίσματα αισθάνομαι πολύ………χάλια! Δηλαδή έχω πάρα πολύ άγχος. Πρέπει να τελειώσω και γρήγορα για να έχω το χρόνο στο τέλος να το ελέγξω. Αλλά όταν παίρνουμε τα διαγωνίσματα μου αρέσει να βλέπω «20, 18, 17, 19». Δεν μου αρέσει όμως να βλέπω κάτω από «17» . δηλαδή εμένα δε με πειράζει και τόσο να βγάλω ένα «16», όμως πειράζει τους γονείς μου και γι αυτό μερικές φορές τα κρύβω από όλους.

Φέτος στην πρώτη Γυμνασίου έχουμε αρχίσει μια δύσκολη ύλη που αφορά αρκετή δουλειά για το σπί τι, ωστόσο και πολλά διαγωνίσματα.
Το Γυμνάσιο είναι ένα σχολείο που μου αρέσει πολύ αλλά το μόνο που με κάνει δυστυχισμένο είναι οι εργασίες του σπιτιού και τα διαγωνίσματα που έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και περισσότερα αυτές τις μέρες.

Σήμερα είχα πολύ άγχος γιατί ξέρω ότι είμαι χάλια μαθήτρια και προσπαθώ να τα καταφέρω όσο μπορώ γιατί εμένα στο σπίτι δε με βοηθάει κανείς και τα κάνω όλα μόνη μου. […] είχα τόσο άγχος και έβλεπα τον Ψ που είχε πολύ άγχος και με έκανε να έχω κι εγώ μεγαλύτερο που μου ήρθε να κλάψω.

Όταν μας λένε οι κύριοι ότι θα γράψουμε τεστ έχω ένα πόνο στη καρδιά και με πιάνει το κεφάλι μου. Ειδικά στα … …. …. τρελαίνομαι.

Νοιώθω άβολα. Έχω τρακ. Νομίζω πως θα λιποθυμήσω, μου κόβονται τα πόδια, τρέμω ολόκληρη.

Εγώ νοιώθω άσχημα γιατί σήμερα ξέχασα να διαβάσω το μάθημα και γι αυτό νοιώθω άσχημα και τώρα θα πάρω βαθμό κάτω από τη βάση και νοιώθω πολύ άσχημα και φοβάμαι μήπως ξαναμείνω στην πρώτη τάξη.

Για τα τεστ εγώ είμαι πολύ καλά τα πηγαίνω μια χαρά. ΑΛΛΆ! Στο τεστ στα αρχαία πήρα 17 και είμαι πολύ λυπημένος.
μετά ακολούθησε το τεστ γεωγραφία κι επειδή στο τεστ στα αρχαία πήρα 17 θύμωσα και πείσμωσα και ήθελα να τα πάρω όλα 20!

Ναι! οι βαθμοί μου είναι σχετικά καλοί εκτός από ένα. Δεν έχω καθόλου άγχος. Δεν φοβάμαι κανένα διαγώνισμα άμα έχω διαβάσει. Δεν αισθάνομαι χάλια γιατί άμα πάρω κακό βαθμό δεν ήρθε η καταστροφή του κόσμου! Όταν έχω μπροστά μου το διαγώνισμα γράφω το καλύτερο δηλαδή ότι ξέρω μέχρι το τέλος. Άμα ο βαθμός μου είναι κακός μου πέφτει η διάθεση. Άμα είναι καλός μου ανεβαίνει η διάθεση. Αυτά. "

οι παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα είναι οπωσδήποτε προσωπική υπόθεση...

Θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το άρθρο στον σχολικό μου σύμβουλο κύριο Γιάννη Αρναουτάκη που είχα την τύχη να με καθοδηγήσει στα πρώτα μου βήματα στη δημόσια εκπαίδευση όταν ξεκινούσα σαν αναπληρώτρια στο Γυμν. Μαραθώνα.

"κι όταν θα βάζετε διαγώνισμα, θα εξετάζετε το μάθημα που οι ίδιοι κάνατε στη τάξη κι όχι την εγκυκλοπαίδεια που ενδεχομένως έχει ο μαθητής γιος γιατρού στο σπίτι του", μας έλεγε ή κάπως έτσι...

επαναπροσδιορισμός .

αντιγράφω:

τι περίμενα από το γυμνάσιο.

το καλοκαίρι πριν έρθω στο Γυμνάσιο προσπαθούσα να συνηθίσω στην ιδέα ότι μεγάλωσα, ότι ανήκω σε μια νέα ομάδα και ότι ενώ πήγαινα στην μεγαλύτερη τάξη του Δημοτικού και με θεωρούσαν μία από αρχηγούς του σχολείου, ξαφνικά θα βρεθώ να θεωρούμαι μια μαθήτρια από τις μικρότερες τάξεις.

όταν ξεκίνησαν τα μαθήματα και όλα πήγαιναν μια χαρά, όταν πια είδα πως δεν είχαν αλλάξει και πολλά πράγματα, άρχισα να νοιώθω ότι συνυπάρχω με αυτά τα παιδιά και ότι ανήκω εδώ, ότι είμαι μια από αυτούς και πως γενικότερα το σχολείο επιτέλους με αποδέχτηκε. Έτσι το αποδέχτηκα κι εγώ.

σε αντίθεση με άλλα παιδιά, στο Γυμνάσιο είχα ένα πρόβλημα επιπλέον από ότι τα άλλα κορίτσια. Ήμουν το μοναδικό κορίτσι στο τμήμα μου κι ένιωθα πολύ άτυχη. Δεν είχα κάποιον να μιλήσω και να με καταλάβει και να με κάνει πως δεν ξεχωρίζω τόσο. Ένιωθα σαν αιχμάλωτη σε μια φυλή ανδρών που όπως στον πόλεμο σε βασανίζουν κάνοντας πλάκες με εμένα για να νομίσουν πως διαφέρω απίστευτα πολύ από τους άλλους. Ευτυχώς όμως όλα τελείωσαν όταν η φίλη μου η Άννα και ο Γιάννης ήρθαν εδώ. Ήταν σαν συμπαράσταση, σαν από μηχανής θεοί με άλλα λόγια.

τώρα όμως που όλα κοντεύουν να τελειώσουν για να ηρεμήσω κι εγώ από όλες αυτές τις ξαφνικές αλλαγές στη ζωή μου, είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό το γεγονός!!!

Μαριλένα Μ.

(Α2)

η Μαριλένα είναι μια από τις πιο ισχυρές και συγκροτημένες προσωπικότητες της φετινής Α Γυμνασίου

αξίζει λοιπόν διπλά αυτό της το κείμενο

και γιατί αφήνει να φανεί η αλήθεια τόσο της σημασίας του ρόλου όσο και της αλλαγής του από βαθμίδα σε βαθμίδα

αλλά και για το επόμενο σημείο όπου διαφαίνεται η σημασία τού να μην ξεχωρίζει κάποιος μέσα στην ομάδα του, να βρίσκει συμπαραστάτη

αναρτώ το κείμενο της εδώ και το αφιερώνω σε όλους τους δασκάλους του Ζεφυρίου αλλά και την αγαπητή Τζούλια Φορτούνη, δασκάλα σε μιαν άλλη έκτη ....αταξίας

"Ο έρωτας στην εφηβεία"

*

Η εφηβεία ειναι η πιο δύσκολη ηλικία αλλά ταυτόχρονα
και η πιο ωραία(η) ηλικία, είναι δύσκολη γιατί
αλλάζει ο χαρακτήρας των εφήβων και δεν μπορούν
να ελέγξουν τον εαυτό τους ενώ, παράλληλα είναι ωραία
γιατί φεύγεις απ'τον κόσμο των μικρούληδων και
νιώθεις πιο ανεξάρτητος στον κόσμο των μεγάλων.

Στην εφηβεία αυξάνονται τα δικαιώματα αλλά και
οι υποχρεώσεις.
Οι έφηβοι ζητάνε απ'τους μεγάλους
περισσότερο σεβασμό και κατανόηση, αλλά δυστυχώς δεν
υπάρχει ανταπόκριση τις περισσότερες φορές.

Στην εφηβεία αρχίζουν όλα τα πρωτόγνωρα πράγματα
για τους νέους. Ένα από αυτά και μάλλον το
σημαντικότερο γι'αυτούς είναι ο έρωτας. Ο έρωτας
είναι ένα δυνατό συναίσθημα αλλά στην εφηβεία
είναι εντονότερος απ'τις άλλες ηλικίες, ίσως επειδή
είναι η πιο τρυφερή και ευαίσθητη ηλικία
από όλες.
Ο έρωτας όμως έχει θετικές και αρνητικές
συνέπειες και στο αγόρι αλλά και στο κορίτσι. Τα
δύο άτομα επηρεάζονται αρκετά από αυτό το συναίσθημα
είτε σε μεγάλο βαθμό είτε σε μικρότερο.
Οι θετικές επιπτώσεις είναι η ψυχολογία του εφήβου.
Η ψυχολογία του γίνεται καλύτερη στο σχολείο
και στην καθημερινότητά του. Στο σχολείο,
αντιμετωπίζει τους καθηγητές και τους συμμαθητές
του με καλύτερο τρόπο γιατί ο έρωτας είναι ένα
συναίσθημα που σε κάνει να τα βλέπεις όλα
απ'την καλή τους μεριά. Ο έφηβος στην καθημερινότητά
του αντιμετοπίζει θετικά τους γονείς του και
συνεπώς τους γύρω του.
Όταν κάποιος ερωτεύεται
κλείνεται στον εαυτό του και απομονώνεται απ'τους
άλλους για να σκεφτεί αυτό που του συνέβη.
Επίσης, χάρη σ'αυτό το συνάισθημα ο έφηβος δεν
είναι πια απεριποίητος. Πλέον, αρχίζει να ενδιαφέρεται
περισσότερο για την εμφάνισή του αλλά και για
το τι εικόνα θα παρουσιάσει προς τα έξω και κυρίως
στο άτομο για το οποίο ενδιαφέρεται.
Απ'την άλλη πλευρά όμως υπάρχουν και οι αρνητικές περιπτώσεις.
Η σημαντικότερη επίπτωση είναι το σχολείο.
Κατά την περίοδο που ο έφηβος είναι ερωτευμένος,
οι επιδόσεις του στο σχολέιο του δεν είναι
και οι καλύτερες. Όλη την ημέρα μιλάει στο
κινητό ή σκέφτεται συνέχεια αυτόν που είναι
ερωτευμένος και έτσι δεν προλαβαίνει να διαβάσει.

Επομένως, ο έρωτας στα χρόνια της εφηβείας
είναι κάτι πολύ σημαντικό και ωραίο με περισσότερες
τις θετικές συνέπειες παρά τις αρνητικές.

* μια εργασία των μαθητών Πένυ και Χρήστου

του φετινού Γ1

για πιο λόγο δεν διαβάζω!

Δεν είναι ότι δεν διαβάζω.
Διαβάζω αλλά όχι και τόσο όσο θαπρεπε
γιατι?
Είναι μερικά πράγματα στο σπίτι όπου νιώθεις λίγο πίεση δηλαδή σκέφτομαι τα οικογενειακά μου προβλήματα και ξεχνιέμαι, ή πάω να διαβάσω και δεν μπορώ. Νομ.ιζω πως δεν θα κάνω κάτι με αυτό στην οικογένεια μου δηλαδή δεν θα λύσω το πρόβλημα που έχω. Αλλά άμα βάλω πείσμα και κάτσω και διαβάσω θα γίνω πολύ καλός στα μαθήματα μου.
Το πρόβλημα είναι πως δεν έχω καμι'ά βοήθεια στο να με βοηθάει και να μου σηκώνει το ηθικό.
Και έτσι έρχομαι αδιάβαστος και στα μαθήματα και παίρνω 9, 11, 12
Αυτό που χρειάζομαι είναι λίγο βοήθεια.

Τέλος.

Διονύσης Αγγελόπουλος.

γιατί δεν διαβάζω...

κατά τη γνώμη μου, θεωρώ πως διαβάζω εκεί που χρειάζεται αλά για να πω την αλήθεια, μερικές φορές αισθάνομαι μετά απο το φροντιστήριο ή όταν κάνω καμιά βόλτα ή ακούω μουσική, δεν έχω διάθεση καθόλου για τίποτε άλλο!

Άλλες φορές όμως, όταν έχω όρεξη για να γράψω (γιατί για να πω την αλήθεια, πρώτα θέλω να γράφω και μετά να διαβάζω, πιστεύω πως με αυτό τον τρόπο θα τα θυμάμαι καλύτερα και θα έχω χρόνο) επίσης δν αγχώνομαι για το γράψιμο που θα 'χω μετά το διάβασμα. Η γνώμη μου είναι πως έχει διαφορά το διάβασμα απο το γράψιμο. Άλλα παιδιά όμως έχουν διαφορετική γνώμη απο μένα. Εκτός απο αυτό, όταν δεν γράφω (πχ. αρχαία) νιώθω τύψεις για τον εαυτό μου γιατί παρακολουθώ τους υπόλοιπους συμμαθητές μου και αναρωτιέμαι γιατί ναμην κάτσω για ένα τέταρτο το πολύ να γράψω μια και δυο ασκήσεις (ανάλογα) παρά να αισθάνομαι τύψεις...

Τέλος, δν μπορώ να πω πως είμαι και τουρίστρια στο μάθημα ή ανέστητη για να πω πως δν διαβάζω στο σπίτι μου, ακόμα και για μια ώρα!!

Μ.

για πιο λόγο διαβάζω .

• Εγώ διαβάζω για να μπορέσω να έχω τις βάσεις έτσι ώστε στο λύκειο να μου φανούν όχικαι τόσο δύσκολα τα πράγματα. Διαβάζω γιατί θέλω να κάνω τη δουλειά που μου αρέσει και χώρια αυτό το σχολείο είναι σα δουλειά. Οι υποχρεώσεις μου είναι να έρχομαι διαβασμένος όπως πρέπει να τηρώ και τους κανονισμούς στη δουλειά. Επίσης είναι γνώσεις οι οποίες ή θα σου χρειαστούν ή έτσι κι αλλιώς η γνώση δε βλάπτει.

• Προσωπικά συχαίνομαι το διάβασμα, είναι ότι χειρότερο μου έχει συμβεί, αλλά ξέροντας το ότι το να διαβάσω είναι σωστό, πειθαρχώ στον εαυτό μου να κάνω το σωστό καιόχι ότιμου αρέσει. Στο νήπειο τίποτα δεν είχαμε να διαβάσουμε και ξαφνικά χωρίς καμιά προειδοποίηση ήρθαν όλες οι υποχρεώσεις. Γι αυτό μισώ το διάβασμα αλλά με πειθαρχώ να διαβάσω. Αν δεν κοπιάσεις δεν κερδίζεις τίποτα. Έτσι λοιπόν κοπιάζω. Όσο κοπιάζω τώρα περισσότερο θα κοπιάσω στο λύκειο, αλλά το διάβασμα μιας και το μισώ, διαβάζω σωστά έτσι όπως να το μαθαίνω και να το καταλαβαίνω το μάθημα μιας που δε θέλω ας κερδίσω και κάτι.

Iron Maiden.

Ζητώ τον λόγο.

Γιατί δεν διαβάζω.

Οι περισσότεροι μαθητές όχι μόνο του σχολείου μου αλλά και των ευρύτερων περιοχών της Ελλάδας, γυρνώντας από το Γυμνάσιο τους δεν έχουνπρώτη προτεραιότητα τους το διάβασμα αλλά συνήθως την ξεκούραση και την τηλεόραση ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αυτή τη στάση που κρατάνε δεν την καταδικάζω βέβαια, καθώς και εγώ με την σειράμου δεν συνηθίζω να περνάω το χρόνομου διαβάζοντας.

Με μένα γίνεται κάτι παράξενο. Ενώ στην πρώτη και δευτέρα Γυμνασίου προσπαθούσα με τον τρόπο μου να διαβάσω, καθώς νόμιζα ότι το Γυμνάσιο είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο και η αφετηρία για κάτι που θα γίνει στο μέλλον, τώρα τελευταία το βρίσκω βαρετό να κάθεσαι αμίλητος σε ένα γραφείο και να διαβάζεις π.χ. Χημεία που είναι και πολύ δυσνόητη και έτσι προτιμώ να ξοδεύω το χρόνο μου βλέποντας τηλεόραση ή βγαίνοντας με φιλαράκια για καφεδάκι.

Επιπλέον, ένας σημαντικός παράγοντας που κάνει τους μαθητές να μην θέλουν να διαβάσουν είναι οι καθηγητές, το σχολικό περιβάλλον και το μαθητικό επίπεδο. Με αυτό που λέω εννοώ ότι δεν ασκούν και την απαραίτητη πίεση οικαθηγητές στους μαθητές ώστε να διαβάζουν για την επόμενη μέρα.
Επίσης, το γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά της τάξης μου δεν ασχολούνται με το διάβασμα και το επίπεδο της τάξης είναι μικρό για τα φυσιολογικά δεδομένα, επηρεάζει τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισής μου για το σχολικό διάβασμα.

Γιάννης Καραμίχος.

εγώ διαφωνώ!

Δε με ενδιαφέρει τίποτα σχετικό για το πως θα κάνω το σχολείο μου να είναι εμφανισιακά καλό και ωραίο.!Αυτό γιατί το σχολείο δε χρειάζεται κάτι στην εμφάνιση του αλλα κάτι στο μάθημα.Οι καθηγητές πρέπει να μπορούν να επιβλήθουν στα παιδιά. Εφόσον δε μπορούν, τι τους νοιάζει το εξωτερικό.

Σχολείο είναι το μέρος που τα παιδιά μαθαίνουν τρόπους όχι το πως να παίρνουν τον έλεγχο της τάξης από τους ανωτέρους τους. Για μένα το σχολείο είναι ένα μέρος που συναντώ τους φίλους μου, παίρνω την ύλη που πρέπει να διαβάσω και διασκεδάζω με τους ανόητους τρόπους που οι καθηγητές προσπαθούν να πάρουν τον έλεγχο μιας χούφτας παιδιών.


Χρήστος Δ.

(Iron Maiden)