μετά το διαγώνισμα της Γεωγραφίας .

εκείνο που κουβαλάνε στις αποσκευές τους από το Δημοτικό τα ..πρωτάκια είναι η παιχνιδιάρικη διάθεση κι η οικειότητα μεταξύ τους, το καθαρό τους βλέμμα, η αγάπη και η φροντίδα από τους δασκάλους τους.

εκρηκτικό το μείγμα αν προσθέσεις την παιδικότητα που τα διακρίνει ακόμη... αλλά όχι κατ' ανάγκη καταστροφικό αν έχεις την κατάλληλη διάθεση, φαντασία και παιδεία να στρέψεις την ενεργητικότητά τους και τις συνήθειες που απέκτησαν στο Δημοτικό υπέρ της μάθησης.

όχι πως διαθέτω τα παραπάνω αλλά μου αρέσει να παρατηρώ τις αντιδράσεις και την πορεία τους και συχνά ζητώ από τα ίδια τα παιδιά να τοποθετηθούν σε θέματα που ζουν στο νέο τους χώρο εκμεταλλευόμενη το εγχείρημα για να διδάσκομαι κι εγώ από αυτά...

έτσι, κι εφόσον μετά από ένα πρόχειρο διαγώνισμα στη γεωγραφία είχαμε ένα δεκάλεπτο μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα, κάλεσα τους μαθητές του τμήματος να μου γράψουν ανώνυμα πως αισθάνονται με τα διαγωνίσματα στο Γυμνάσιο

αντιγράφω μέρος των απαντήσεών τους:

"Γενικά στα διαγωνίσματα αισθάνομαι πολύ………χάλια! Δηλαδή έχω πάρα πολύ άγχος. Πρέπει να τελειώσω και γρήγορα για να έχω το χρόνο στο τέλος να το ελέγξω. Αλλά όταν παίρνουμε τα διαγωνίσματα μου αρέσει να βλέπω «20, 18, 17, 19». Δεν μου αρέσει όμως να βλέπω κάτω από «17» . δηλαδή εμένα δε με πειράζει και τόσο να βγάλω ένα «16», όμως πειράζει τους γονείς μου και γι αυτό μερικές φορές τα κρύβω από όλους.

Φέτος στην πρώτη Γυμνασίου έχουμε αρχίσει μια δύσκολη ύλη που αφορά αρκετή δουλειά για το σπί τι, ωστόσο και πολλά διαγωνίσματα.
Το Γυμνάσιο είναι ένα σχολείο που μου αρέσει πολύ αλλά το μόνο που με κάνει δυστυχισμένο είναι οι εργασίες του σπιτιού και τα διαγωνίσματα που έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και περισσότερα αυτές τις μέρες.

Σήμερα είχα πολύ άγχος γιατί ξέρω ότι είμαι χάλια μαθήτρια και προσπαθώ να τα καταφέρω όσο μπορώ γιατί εμένα στο σπίτι δε με βοηθάει κανείς και τα κάνω όλα μόνη μου. […] είχα τόσο άγχος και έβλεπα τον Ψ που είχε πολύ άγχος και με έκανε να έχω κι εγώ μεγαλύτερο που μου ήρθε να κλάψω.

Όταν μας λένε οι κύριοι ότι θα γράψουμε τεστ έχω ένα πόνο στη καρδιά και με πιάνει το κεφάλι μου. Ειδικά στα … …. …. τρελαίνομαι.

Νοιώθω άβολα. Έχω τρακ. Νομίζω πως θα λιποθυμήσω, μου κόβονται τα πόδια, τρέμω ολόκληρη.

Εγώ νοιώθω άσχημα γιατί σήμερα ξέχασα να διαβάσω το μάθημα και γι αυτό νοιώθω άσχημα και τώρα θα πάρω βαθμό κάτω από τη βάση και νοιώθω πολύ άσχημα και φοβάμαι μήπως ξαναμείνω στην πρώτη τάξη.

Για τα τεστ εγώ είμαι πολύ καλά τα πηγαίνω μια χαρά. ΑΛΛΆ! Στο τεστ στα αρχαία πήρα 17 και είμαι πολύ λυπημένος.
μετά ακολούθησε το τεστ γεωγραφία κι επειδή στο τεστ στα αρχαία πήρα 17 θύμωσα και πείσμωσα και ήθελα να τα πάρω όλα 20!

Ναι! οι βαθμοί μου είναι σχετικά καλοί εκτός από ένα. Δεν έχω καθόλου άγχος. Δεν φοβάμαι κανένα διαγώνισμα άμα έχω διαβάσει. Δεν αισθάνομαι χάλια γιατί άμα πάρω κακό βαθμό δεν ήρθε η καταστροφή του κόσμου! Όταν έχω μπροστά μου το διαγώνισμα γράφω το καλύτερο δηλαδή ότι ξέρω μέχρι το τέλος. Άμα ο βαθμός μου είναι κακός μου πέφτει η διάθεση. Άμα είναι καλός μου ανεβαίνει η διάθεση. Αυτά. "

οι παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα είναι οπωσδήποτε προσωπική υπόθεση...

Θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το άρθρο στον σχολικό μου σύμβουλο κύριο Γιάννη Αρναουτάκη που είχα την τύχη να με καθοδηγήσει στα πρώτα μου βήματα στη δημόσια εκπαίδευση όταν ξεκινούσα σαν αναπληρώτρια στο Γυμν. Μαραθώνα.

"κι όταν θα βάζετε διαγώνισμα, θα εξετάζετε το μάθημα που οι ίδιοι κάνατε στη τάξη κι όχι την εγκυκλοπαίδεια που ενδεχομένως έχει ο μαθητής γιος γιατρού στο σπίτι του", μας έλεγε ή κάπως έτσι...