κανένα δεν "στήθηκε" από εμάς
κάνοντας κλικ επάνω σε καθε ένα, μεγεθύνονται [ελπίζω]
- ας γκρεμίσουμε τα "τείχη" -
με αυτόν τον τίτλο έστειλα προχτές, την παραπάνω φωτογραφία στον μαθητικό διαγωνισμό στα πλαίσια του έτους για την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού
το έναυσμα για την συμμετοχή μας έφτασε σε εμένα μέσω του etwinning letter list:
"Η ελληνική Εθνική Υπηρεσία Υποστήριξης της δράσης eTwinning (ΕΥΥ), στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων για το Ευρωπαϊκό Έτος 2010, προκηρύσσει εθνικό μαθητικό διαγωνισμό δημιουργίας αφίσας με θέμα την Καταπολέμηση της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού."
επιζητώντας τρόπους να δραστηριοποιήσω τόσο τον εαυτό μου όσο και τους μαθητές μου σε δρόμους και τρόπους μάθησης έξω από τους δεδομένους και παλαιωμένους, άρπαξα την ευκαιρία και έθεσα την πρόκληση στο Β1 τμήμα του σχολείου μας
δεν θυμάμαι πως ακριβώς το ξεκίνησα
θυμάμαι όμως τις φατσούλες των μαθητών
ο κύβος ερρίφθη πάραυτα και το ραντεβού για την πρώτη βόλτα έκλεισε Πέμπτη μεσημέρι
άτομα έξι μαζί με εμένα και τον αδελφό της Μαρίας
ο Ηλίας στο ρόλο του ξεναγού, πλοηγού ή gps
οι υπόλοιποι με τα μάτια ανοιχτά σε ότι δεν είχαμε ξαναδεί
στην αυλή της κυρίας Κυριακής, εντοπίσαμε την εικόνα που ακολουθεί κι είναι η δεύτερη που επέλεξα να στείλω στον διαγωνισμό
μια σταφυλιέρα όπως μας εξήγησε η ίδια η κυρία
κάποτε είχε και τον κάδο από κάτω όπου έσταζε το στυμμένο σταφύλι
η κυρία Κυριακή μας έβαλε και στο σπίτι της
επιλέξαμε να μη βγάλουμε φωτογραφίες
άλλωστε, ο στόχος μας δεν ήταν να κάνουμε ρεπορτάζ καταδεικνύοντας τη φτώχεια, τη δυστυχία, αλλά να γνωρίσουμε γωνιές τη γειτονιάς μας που δεν είχαμε ξανά την ευκαιρία
- κοινωνικές ανισότητες -
με αυτόν τον τίτλο έγινε η αποστολή αυτής της 2ης φωτογραφίας
βήμα βήμα ανακαλύπταμε το πρόσωπο μιας πόλης που παρά το ότι διδάσκω 13 χρόνια σε σχολείο της, δεν ήξερα από κοντά
αν με ρωτήσει κανείς για την αποτίμηση της πρώτης αυτής βόλτας αλλά και του συνόλου της δουλειάς που σκεφτήκαμε να συνεχίσουμε, θα ήταν πως το σημαντικότερο υπήρξε ότι το σχολείο άνοιξε τις πόρτες του και βγήκε στους δρόμους και τα στενά της γειτονιάς
πως το σχολείο πήγε στη γειτονιά και δεν περίμενε αυτήν νάρθει στην αυλή του..
- διέξοδος -
η τιτλοδότηση σε αυτή την σύνθεση
δέκα νομίζω οι συμμετέχοντες στη δεύτερη βόλτα, χώρια ο Φίλιππος ο μικρός αδελφός του Παναγιώτη, η μαμά της Ουρανίας κι εγώ
νέες εντυπώσεις, νέες προσεγγίσεις, γέλια, πειράγματα, χαρά
σημειώνω εδώ δυο φράσεις που "βγήκαν" αυθόρμητα απο το στόμα των παιδιών και δείχνουν ένα μέρος της αλήθειας
..."μας κοιτάνε σαν ξένους"
"τελικά είναι ευγενικοί άμα τους μιλήσεις ευγενικά"
- να κάνουμε την παιδεία, γέφυρα στις κοινωνικές ανισότητες -
ο τίτλος αυτής της σύνθεσης
η δική μου αίσθηση συμπυκνώνεται στην απάντηση που έδωσα σε μια ερώτηση του Χρήστου στο facebook:
- αν δεν ένοιωθα ασφαλής μαζί σας από την άποψη της συνεργασίας μας σε ένα άγνωστο για εμένα περιβάλλον και με την ευθύνη σας απέναντι στους γονείς σας, αν δεν μου άρεσε η παρέα κι αν η βόλτα μου προκαλούσε αμηχανία ή φόβο, δεν θα σκεφτόμουν ...και φυσικά δεν θα το έλεγα δημοσίως πως θα το καθιερώσουμε
ναι! αποφασίσαμε να το συνεχίσουμε και να φιάξουμε κι ένα πρόγραμμα etwinning να ανταλλάξουμε εμπειρίες με κάποιο σχολείο της Ευρώπης
πενία - παιδεία - εγκατάλειψη
το θέμα αυτής της φωτογραφίας που πολυσυζητήθηκε
όταν αντικρίσαμε το "θέμα" μας, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η μεταφορική σημασία
μια κοινωνία που πετάει τα γεννήματα της, τα παιδιά, το μέλλον, στα "σκουπίδια"
ποιες είναι αυτές οι συνθήκες που οδηγούν τον άνθρωπο σε αυτή τη πράξη;
ποια άλλη φτώχεια είναι πιο μεγάλη από αυτήν μιας τέτοιας κατάστασης;
ποιο υπόβαθρο αν όχι αυτό της παιδείας, δεν είναι το ικανό κι αναγκαίο να βγει η κοινωνία από αυτή την θέση;
τέλος
με αγάπη.. στους μαθητές μου...
θα επανέλθουμε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου