η τελευταία σειρά της τελευταίας παραγράφου .

δύσκολη η εισαγωγή σε τέτοιου περιεχομένου ποστ

αφήνω τα παιδιά να δώσουν το στίγμα, ευχαριστώντάς τα για μια ακόμη φορά κι ευχόμενη την πρόοδο και την υγεία τους

Να 'μαστε λοιπόν, σήμερα.

Είναι η τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς.

Κάθε άλλη χρονιά η μέρα αυτή θα φάνταζε πολυπόθητη. Φέτος όμως τα πράγματα είναι ολότελα διαφορετικά.

Η σημερινή μέρα αποτελεί ένα σημαντικό σταθμό στη μαθητική μας ζωή, γι'αυτό και η καρδιά μας είναι πλημμυρισμένη από συγκίνηση.

Τη στιγμή αυτή, καθώς αναπολώ τα παλιά, ένα πλήθος αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου... Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις ατέλειωτες ώρες μαθήματος; Τις εξετάσεις; Τα παιχνίδια στην αυλη; Τις εκδρομές; Τα διαλείμματα; Τις πλάκες με τους συμμαθητές μας; Τους καθηγητές μας; Τι απ'όλα αυτά; Όλα μας είναι ευχάριστα και όλα μας συγκινούν.

Διάβασμα αρκετό, αγώνες για να βγούμε οι "πρώτοι" της τάξης, λύπη στην αποτυχία, το μειδίαμα του θριάμβου στην επιτυχία...

Μας πιάνει μεγάλη θλίψη και άγχος με την ιδέα ότι δε θα τα ξαναβιώσουμε όλα αυτά.

Και οι καθηγητές όμως! Κι αυτοί θα μας λείψουν. Τοσα χρόνια κοντά μας αποτελούν κομμάτι της ζωής μας. Μπορεί να υπήρχαν μερικές διαφωνίες καθώς και αρκετές δύσκολες στιγμές, παρόλα αυτά οι ευχάριστες ήταν πολύ περισσότερες κι αυτές είναι που μένουν.

Πραγματικά, είμαστε πολύ περήφανη που φοιτήσαμε σ'αυτό το Γυμνάσιο και πιστεύουμε ότι η φοίτησή μας σε κάποιο άλλο δεν θα μας έδινε τόσα πολλά.

Οι καθηγητές, αν και αυστηροί σε κάποια θέματα, ήταν και είναι κοντά μας και νοιάζονται για τους μαθητές τους κι αυτό μας το έδειξαν πολλές φορές και με τη διοργάνωση αξιόλογων εκδηλώσεων που μας άγγιξαν και μας συγκίνησαν όλους. Τέτοιες στιγμές μας έκαναν περισσότερο περήφανους για το σχολείο μας και μας έκαναν να ξεχνάμε όλες τις κακές στιγμές.

Το μόνο παράπονο που έχουμε, είναι το γεγοός ότι δεν πήγαμε τριήμερη εκδρομή. Αυτή ειναι, ίσως, η μοναδική πικρία που θα μας μείνει απ'το σχολείο.

Θα μας λείψουν όλοι και όλα πάρα πολύ.

Καλό Καλοκαίρι σε όλους!!!

Ειρήνη Τσιούνη Γ2'

Τρία χρόνια χαρούμενα δημιουργικά με μικρές ή μεγάλες δυσκολίες έφτασαν στο τέλος τους. Στο βιβλίο της ζωής μας στο κεφάλαιο με τίτλο "Γυμνασιακά χρόνια" σήμερα το πρωί γράφτηκε η τελευταία σειρά της τελευταίας παραγράφου.

Έχοντας μαζί μας τα εφόδια που πήραμε απ'αυτόν εδώ το χώρο ξεκινάμε να εγκαινιάσουμε ένα νέο κεφάλαιο με τίτλο "Χρόνια Λυκείου".

Πιστεύοντας πως πρώτα απ' όλα θα είμαστε υγιείς εύχομαι και το επόμενο κεφάλαιο που με τον καιρό θα ανοίξει να το χαρακτηρίζει η δημιουργία και στο τέλος του όλοι μας να βρισκόμαστε στην αρχή ενός δρόμου που θα ταιριάζει στον καθένα μας.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους καθηγητές μας που ήταν δίπλα μας από την πρώτη μέρα της γυμνασιακής μας ζωής ως και σήμερα, να τους ευχηθώ να είναι καλά και να τους ζητήσω πάντα να βρίσκονται κοντά στους μαθητές τους και να τους υποσχεθώ πως θα θυμάμαι πάντα αυτά που με δίδαξαν.

Τέλος, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους ένα χαρούμενο και καλό όσο μπορεί να είναι καλοκαίρι!

Βασίλης Κουλτσόπουλος Γ1'

την ανάρτηση επιμελήθηκαν

η μαθήτρια Ειρήνη Τσιούνη

κι η καθηγήτρια Ασημίνα Λαμπράκου

ο τίτλος της ανάρτησης, τμήμα από την ομιλία του μαθητή Βασίλη Κουλτσόπουλου

οι φωτογραφίες του κλιπ,

είναι κάποιες από τη ζωή των μαθητών

της φετινής τρίτης τάξης

στο πέρασμά τους από το σχολείο

εκ μέρους των καθηγητών

αποχαιρέτισε η κυρία Μαρία Ράικου

παραυρέθηκαν επίσης η Δήμαρχος και μέλη του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων

το ταξίδι δεν έχει τελειωμό...

καλό δρόμο...

επαναπροσδιορισμός .

αντιγράφω:

τι περίμενα από το γυμνάσιο.

το καλοκαίρι πριν έρθω στο Γυμνάσιο προσπαθούσα να συνηθίσω στην ιδέα ότι μεγάλωσα, ότι ανήκω σε μια νέα ομάδα και ότι ενώ πήγαινα στην μεγαλύτερη τάξη του Δημοτικού και με θεωρούσαν μία από αρχηγούς του σχολείου, ξαφνικά θα βρεθώ να θεωρούμαι μια μαθήτρια από τις μικρότερες τάξεις.

όταν ξεκίνησαν τα μαθήματα και όλα πήγαιναν μια χαρά, όταν πια είδα πως δεν είχαν αλλάξει και πολλά πράγματα, άρχισα να νοιώθω ότι συνυπάρχω με αυτά τα παιδιά και ότι ανήκω εδώ, ότι είμαι μια από αυτούς και πως γενικότερα το σχολείο επιτέλους με αποδέχτηκε. Έτσι το αποδέχτηκα κι εγώ.

σε αντίθεση με άλλα παιδιά, στο Γυμνάσιο είχα ένα πρόβλημα επιπλέον από ότι τα άλλα κορίτσια. Ήμουν το μοναδικό κορίτσι στο τμήμα μου κι ένιωθα πολύ άτυχη. Δεν είχα κάποιον να μιλήσω και να με καταλάβει και να με κάνει πως δεν ξεχωρίζω τόσο. Ένιωθα σαν αιχμάλωτη σε μια φυλή ανδρών που όπως στον πόλεμο σε βασανίζουν κάνοντας πλάκες με εμένα για να νομίσουν πως διαφέρω απίστευτα πολύ από τους άλλους. Ευτυχώς όμως όλα τελείωσαν όταν η φίλη μου η Άννα και ο Γιάννης ήρθαν εδώ. Ήταν σαν συμπαράσταση, σαν από μηχανής θεοί με άλλα λόγια.

τώρα όμως που όλα κοντεύουν να τελειώσουν για να ηρεμήσω κι εγώ από όλες αυτές τις ξαφνικές αλλαγές στη ζωή μου, είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό το γεγονός!!!

Μαριλένα Μ.

(Α2)

η Μαριλένα είναι μια από τις πιο ισχυρές και συγκροτημένες προσωπικότητες της φετινής Α Γυμνασίου

αξίζει λοιπόν διπλά αυτό της το κείμενο

και γιατί αφήνει να φανεί η αλήθεια τόσο της σημασίας του ρόλου όσο και της αλλαγής του από βαθμίδα σε βαθμίδα

αλλά και για το επόμενο σημείο όπου διαφαίνεται η σημασία τού να μην ξεχωρίζει κάποιος μέσα στην ομάδα του, να βρίσκει συμπαραστάτη

αναρτώ το κείμενο της εδώ και το αφιερώνω σε όλους τους δασκάλους του Ζεφυρίου αλλά και την αγαπητή Τζούλια Φορτούνη, δασκάλα σε μιαν άλλη έκτη ....αταξίας

ο χορός .

στο τέλος της χρονιάς, διάφορα οργανώνονται
η φετινή δεν θα αποτελούσε εξαίρεση
στα πλαίσια αυτά λοιπόν, έγιναν αγώνας μπάσκετ καθηγητών-μαθητών και ποδοσφαιρικοί αγώνες μεταξύ των τμημάτων Β και Γ γυμνασίου μερικά στιγμιότυπα από τους οποίους ήδη αναρτήσαμε κι εδώ
παρουσιάσαμε τις εργασίες μας από τα προγράμματα αγωγής υγείας και λέσχη ανάγνωσης τις οποίες είδατε εδώ με μορφή slide
και , τέλος, χορέψαμε!
όχι όλοι δηλαδή! μερικές από τις μαθήτριες της Γ κι άλλες από την Α και Β τάξεις του σχολείου μας
τις πρώτες συνόδευσε με μπρέικ ντάνς ο μαθητής της Β, Γιώργος Καραγιαννίδης

οι μαθήτριες που χόρεψαν όπως έρχονται στο μυαλό μου είναι οι: Σοφία Μιχαηλίδη, Ειρήνη Τσιούνη, Άννα-Μαρία Παππά, Κωνσταντίνα Σαρκατζίδη -όλες από το Γ2 τμήμα- , Πόπη Μαρτσέλου (Β2), Παναγιώτα Αποσπόρη, Ουρανία Βασιλείου (Α1) και Γιώτα Tαούς (Α3)
τα κορίτσια της Γ χόρεψαν το: "ήρθε η στιγμή" του Βέγγα και τα υπόλοιπα το rude boy της Rihanne
κι ιδού μερικά στιγμιότυπα επεξεργασμένα με το πρόγραμμα movie maker

ένα σχολείο για την Γάζα .

"Μόλις μπήκαμε στη Γάζα. Λευτεριά στη Παλαιστίνη!"
το μήνυμα έφτασε στο κινητό μου πριν αρκετή ώρα
δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει για πολλούς, ούτε και ποια ερωτήματα καλής διάθεσης ή αντιπαραβολής μπορεί να προκύψουν
εμένα με έκανε να συγκινηθώ και σχεδόν να κλάψω
συγκρατηθηκα όμως

η αναφορά έφτασε σε μένα από τη συνάδελφο Χρυσούλα Ψιμούλη, γραμματέα της ΕΛΜΕ και Φιλόλογο του Λυκείου Ζεφυρίου, η οποία συμμετέχει στην αποστολή ελλήνων εκπαιδευτικών

η προσπάθεια που ξεκίνησε περυσι, είχε στόχο να συγκεντρωθεί ένα ποσόν το οποίο θα δινόταν χέρι χέρι στους εκεί εκπαιδευτικούς προκειμένου να βοηθήσουμε στο χτίσιμο μιας σχολικής μονάδας

το ποσόν που συγκεντρώθηκε έφτασε τα 78000 ευρώ και η πρώτη προσπάθεια να φτάσουν στην Γαζα έγινε περυσι τον Ιούνιο αλλά απέτυχε
εφέτος και μέσω και πάλι της Αιγύπτου, οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, κατάφεραν να φτάσουν στο έδαφος της Παλαιστίνης κι ελπίζω κι εύχομαι να ολοκληρώσουν το εγχείρημά τους

αποφάσισα να κάνω την αναφορά εδώ, στο δικό μας blog, αφού κι εμείς, μαθητές και καθηγητές του 1ου Γυμνασίου, πέρυσι συμμετείχαμε στην προσπάθεια με το μικρό ή μεγαλύτερο οβολό του ο καθένας... το όφειλα σαν ενημέρωση και όχι μόνο, αφού, κατά την γνώμη μου, η πράξη αποτελεί παράδειγμα ήθους....

μπράβο στους συναδέλφους

τις ευχές μας για επιτυχία..

για όσους θελήσουν να παρακολουθήσουν την πορεία του εγχειρήματος, δίνω την διεύθυνση του blog της ΕΛΜΕ Ανω Λιοσίων, Ζεφυρίου, Φυλής