"Η ιστορία του μικρού Γλόμπου Ναλάμπη"

   Όλα ξεκίνησαν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα όταν ο Νικηφόρος πάτησε τον διακόπτη για ν'ανάψει το φως. Ξαφνικά ακούστηκε μία λεπτή φωνούλα που είπε: <<τώρα κάποιος άλλος πρέπει να πάρει την θέση μου>>, και το φως έσβησε, ο Νικηφόρος πανικοβλήθηκεκαι τρόμαξε.Ύστερα φώναξε τον πατέρα του τον Αντώνη και του είπεμόνο, πως κάηκε η λάμπα αλλά τίποτε άλλο. Την άλλη μέρα η μητέρα του αγόρασε έναν καινούριο λαμπτήρα τον έβαλε στο φωτιστικό. 

  Το μεσημέρι που ο Νικηφόρος γύρισε σπίτι του ύστερα από μία ευχάριστη μέρα στο σχολείο, είδε πως το φως άναβε. Αμέσος πήγε να δει και επηρεασμένος από το χθεσινό γεγονός φυθήρισε στον λαμπτήρα και τον ρώτησε πως τον λένε νομίζοντας πως δεν θα απαντήσει κι όλο αυτό ήταν της φαντασίας του, όμως ο λαμπτήρας απάντησε: με 'λένε Γλόμπο Ναλάμπη, εσένα>>; ο Νικηφόρος απάντησε χωρίς να ταραχθεί γιατί όλο αυτό του άρεσε έτσι απάντησε κι ο Νικηφόρος. Τότε ο Νικηφόρος μαζί με τον Ναλάμπη έγιναν φίλοι κι άρχισε να του διηγείται την ιστορία του. 

  Πρώτα ξεκίνησα από ένα εργοστάσιο στην Γερμανία εκεί δημιουργήθηκα μαζί με τα χιλιάδες αδέρφια μου με τα οποία ειδωθήκαμε για πολύ λίγα λεπτά. Η ζωή μας δεν έχει πολύ ενδιαφέρον είναι κοινή για όλους τους λαμπτήρες. Ύστερα μπαίνουμε σε μικρά κουτάκια ευτυχώς τα μηχανήματα είναι προσεχτικά και δεν μας πονούν όταν μας αγγίζουν.Α! ξέχασα να σου πω ότι είμαι οικολογικός λαμπτήρας>>.

Νικηφόρος:-Τι σημαίνει οικολογικός.

Ναλάμπης:-Σημαίνει ότι δεν ρυπαίνω το περιβάλλον. Όμως μην με ρωτάς τώρα στο τέλος όλες οι απορίες σου. Έπειτα μας τοποθέτησαν σε μεγάλες κούτες και μας πήγαν σε διάφορα καταστήματα. Έμεινα εκεί περίπου 10 μέρες. Μετά ήρθε ο μπαμπάς σου και με αγόρασε και κατέληξα σε αυτό το φωτιστικό.

Νικηφόρος:-Έχω μία απορία. Πως όταν πατάω το διακόπτη εσύ ανάβεις και όποτε θέλω σβήνεις.

Ναλάμπης:-Αχ Νικηφόρε μου. Εγώ αυτά δεν τα ξέρω πολύ καλά, αλλά θα προσπαθήσω να σου απαντήσω. Όταν πατάς τον διακόπτη το ηλεκτρικό κύκλωμα κλείνει μεταφέρεται το ρεύμα και το φως ανάβει. Ύστερα όταν θες να κλείσεις το φως γίνεται το αντίθετο. Μα Νικηφόρε μου θα τα πούμε αύριο πάτα τον διακόπτη πήγαινε στο κρεβατάκι σου για να κοιμηθώ κι εγώ. Καληνύχτα μικρέ μου πρίγκιπα. 

Νικηφόρος:-Καληνύχτα Ναλάμπη. Αύριο το πρωί θα τα πούμε.

   Ο Νικηφόρος πήγε στο κρεβάτι του θέλοντας να κοιμηθεί αμέσως για να ξυπνήσει γρήγορα. Μόλις όμως πρόλαβε να κλείσει τα καστανά ματάκια του η μητέρα του, του είπε:<<ξύπνα Νικηφοράκι μου είναι ώρα να πας στο σχολείο>>. Ο Νικηφόρος σηκώθηκε αμέσως (πρώτη φορά) έκανε γρήγορα τις πρωινές του εργασίες (πρώτη φορά) και πήγε και ψυθήρισε στον γλόμπο Ναλάμπη: <<Καλημέρα>>. Όμως ο λαμπτήρας τίποτα δεν του μιλούσε πάτησε τον διακόπτη άναψε, έσβησε το φως μάταια όλο αυτό που είχε ζήσει το χθεσινό βράδυ ήταν ένα μεγάλο όνειρο. Μετά από τις προσπάθειες του πήγε σχολείο με σκυμμένο το κεφάλι και έτσι γύρισε είχε συνειδιτοποιήσει ότι όλο ήταν κάτι ψεύτικο. Δεν προσπάθησε να ξαναψυθηρίσει.

   Αλήθεια όμως ήταν όντως όνειρο ή ο Νικηφόρος επινόησε αυτό τον τρόπο να του μιλάει επειδή ο ίδιος το ήθελε. Κανείς δεν θα το μάθει.

Η εργασία έγινε από την Κατερίνα Λινοξυλάκη μαθήτρια του Γ2'.

Η μικρή ιστορία του γλόμπου Ναλάμπη!!!

    Στη μέση μιας μεγάλης τετράγωνης πλατείας βρίσκεται πολύ ψηλά ο Ναλάμπης.
Θα πρέπει λοιπόν μόλις νυχτώσει ν'ανάψει ο Ναλάμπης για να φωτηστεί η πλατεία...Έτσι, θα πρέπει ένα αυτοκίνητο να κάνει όλο το γύρο της πλατείας και να καταλήξει εκεί που ξεκίνησε για να κόψει μία κορδέλα πριν νυχτώσει. Στο τέλος του τετραγώνου όμως, βρίσκεται μία μικρή και πολύ χαμηλή γέφυρα, η οποία ανοίγει κάποιες στιγμές για να περάσουν φορτηγά που είναι πιο ψηλά.

   Έτσι, λίγα λεπτά πριν νυχτώσει, ξεκίνησε το αυτοκίνητο να κάνει το γύρο της πλατεάς.
Ξαφνικά όμως, λίγο πριν περάσει το αυτοκίνητο πάνω απ'τη γέφυρα, άνοιξε...
Ο οδηγός βιαζόταν πολύ γιατί είχε μόνο 2 λεπτά στη διάθεσή του κι έτσι δεν μπορούσε να περάσει για ν'ανάψει ο Ναλάμπης...Την τελευταία στιγμή ξανακλείνει η γέφυρα, μπορεί να περάσει το αυτοκίνητο, κόβει την κορδέλα και ο Ναλάμπης ΑΝΑΒΕΙ!!!...

*ανοιχτό κύκλωμα/ανοιχτή γέφυρα-δεν υπάρχει διαροή ηλ. ρεύματος
*κλειστό κύκλωμα/κλειστή γέφυρα-διαροή ηλ. ρεύματος

 Η εργασία έγινε από την Πένυ Γεβρέκη μαθήτρια του Γ1'.

"Η ιστορία του μικρού γλόμπου Ναλάμπη"

      Κάποτε ήταν ένα μικρό λαμπάκι που το έλεγαν γλόμπος Ναλάμπη. Οι γονείς του δεν άντεχαν οικονομικά και έτσι αποφάσισαν να τον δώσουν σε ένα ορφανοτροφείο που ονομαζότανε "μικροί γλόμποι".

     Εκεί μετά από ένα χρόνο τον υιοθέτησαν κάποιοι άλλοι γονείς ο κύριος Γλόμπος Ναφέγγει και η κυρία Γλόμπος Ναφωτίζει. Ήταν Χριστούγεννα και ο μικρός γλόμπος Ναλάμπη ήθελε να στολίσουν δέντρο και να το φωτίσει ο ίδιος. Έτσι πρότεινε στους γονείς του και αποφάσισαν να το κάνουν για χάρη του μικρού Ναλάμπη. Άρχισαν να αγοράζουν τα απαρέτητα (δέντρο και στολίδια). Το στόλισαν και τότε όλο χαρά ο μικρός Ναλάμπης με ένα (σάλτο) πήδημα ανέβηκε στο δέντρο, ενώθηκε με ένα καλώδιο και η κυρία γλόμπος Ναφωτίζει τον έβαλε (το καλώδιο) στην πρίζα. 

    Έτσι ο μικρός Ναλάμπης φώτησε το δέντρο με τη δικιά του δύναμη. Καθότανε μέρες πάνω στο δέντρο για να μείνει διαρκώς φωτεινό όμως δεν άντεξε για πολύ γιατί μια διακοπή του ρεύματος και μια γρήγορη επαναφορά τον έκαψε. Οι θετοί γονείς του δεν άντεξαν τον πόνο και στο τέλος κάηκαν και αυτοί.

Η εργασία έγινε από την Χούσου Κων/να μαθήτρια του Γ2'.

Η ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ

[η ιστορία του μικρού γλόμπου Ναλάμπη.]

Μια μέρα μια ομάδα ποδοσφαίρου αποφάσισε να πάει να συναντήσει μια άλλη ομάδα ποδοσφαίρου για να παίξουνε ένα τουρνουά.'
Ηρθε η μέρα για το μεγάλο τους ταξίδι .
Μόλις ξεκίνησαν το μεγάλο τους ταξίδι.
Έκαναν πολλή ώρα ταξιδιού και έφτασαν σε ένα βουνό που λεγόταν " ανοικτός διακόπτης "δηλαδή το βουνό ήταν ανοιχτό στην μέση .
Εκεί τους περίμενε ένας άντρας που ονομαζόταν "Φάντομ" .
Μόλις τον είδαν τον ρώτησαν "τι κάνει εδώ" και τους είπε "σας περίμενα για κάποιες δοκιμασίες για το τουρνουά".
Αύτοι ξαφνιάστηκαν και τον ρώτησαν "πως το ξέρεις" και τους είπε "το ξέρω " .
Τότε ο άντρας τους είπε"περάστε μέσα από το βουνό ,για να αρχίσετε τις δοκιμασίες σας .Αν δεν τα καταφέρετε δεν θα μπορέσετε να παίξετε στο τουρνουά".
Μετά από πόσες ώρες μπόρεσαν και πέρασαν τις δοκιμασίες και βγήκαν από την άλλη πλευρά του βουνού .
Μόλις βγήκαν από το βουνό ξεκίνησαν ξανά το ταξίδι τους.
Μετά από μία ώρα έφτασαν στο ηλεκτρογήπεδο.
Πριν παίξουν το παιχνίδι ποδοσφαίρου ο ηλεκτροδιαιτητής τους είπε "όποιος νικήσει θα πάρει μια χρυσή λάμπα που μπορεί να φωτίζει όλη την χώρα ,σε όποια χώρα και να ζει ".
Τότε οι φιλοξενούμενοι παίχτες έπρεπε να βάλουν τα δυνατά τους ,για να νικήσουν .
Μόλις άρχισε το παιχνίδι με τους ηλεκτροπαίχτες είδανε ότι θα χάσουνε από τους ηλεκτροπαίχτες .
Δεν το έβαλαν όμως κάτω και έπαιζαν όσο πιο καλά μπορούσαν .
Το σκορ ήταν ισόπαλο .
Στα τελευταία λεπτά του αγώνα έπρεπε επειγόντως να βάλει κάποιος γκολ,για να κερδίσουν την χρυσή λάμπα.
Είχαν 10 δευτερόλεπτα και ο διαιτητής θα σφύριζε την λήξη του παιχνιδιού .
Σε μια στιγμή ένας παίχτης φιλοξενούμενος σκόραρε και κέρδισαν την χρυσή λάμπα .
Με το που τελείωσε το παιχνίδι οι φιλοξενούμενοι έφυγαν και η ηλεκτροπόλη τους χάρισε και ένα πλοίο ,έτσι για να τους θυμούνται.
Μόλις γύρισαν πίσω ,η πόλη τους είχε νυχτώσει και τότε άρχισαν να ρωτάνε τους συμπολίτες τους "τι έχει συμβεί" και τους είπαν "η πόλη δεν θα ξαναέχει φως θα είναι σκοταδιασμένη για πάντα "
Τότε σκέφτηκαν να βάλουν την χρυσή λάμπα .
Μόλις την έβαλαν μετά από λίγο .......ήρθε το φως και από τότε ξαναήρθε το φως και όλοι ήταν χαρούμενοι...........

Άγγελος Θωμάς

Γ1

Η ιστορία του μικρού γλόμπου Ναλάμπη.

Κάποτε, μέσα σε ένα απόμακρο δάσος, ζούσε ένα ανδρόγυνο που είχε ένα παιδάκι, τον Σωτηράκη.



Έξω έβρεχε. Η οικογένεια είχε μόλις καθήσει να πάρει το δείπνο της. Ενώ συζητούσαν μεταξύ τους, ξαφνικά η λάμπα έσβησε. Για μια στιγμή απλώθηκε ησυχία στο δωμάτιο. Στην αρχή φάνηκε σα να κάηκε η λάμπα. Μετά όμως κατάλαβαν πως είχε γίνει διακοπή ρεύματος. Τότε ο πατέρας, έχοντας στη διάθεση του μόνο μια λάμπα, μία μπαταρία και λίγο σύρμα, θέλησε να κατασκευάσει ένα ηλεκτρικό κύκλωμα, μιας και θα ήταν η καλύτερη λύση γι αυτούς εφόσον δεν είχαν ρεύμα για να συνδέσουν εκεί τη λάμπα.



Τότε ο πατέρας παρακίνησε τον μικρό Σωτήρη να τον βοηθήσει, αφού του άρεσαν οι κατασκευές και η Φυσική.


Έτσι λοιπόν, ξεκίνησαν την εργασία τους. Ο πατέρας παίρνοντας την μπαταρία προς το μέρος του, σύνδεσε τα άκρα της λαμπίτσας με σύρμα. Η λαμπίτσα τότε άρχισε να φωτοβολεί.


Ο Σωτήρης σήκωσε με προσοχή το κύκλωμα το οποίο ήταν κλειστό, δηλαδή. Τα ηλεκτρόνια ακολούθησαν μιακλειστή διαδρομή και το λαμπάκι φώτιζε.


Το μετέφερε στο τραπέζι κι έτσι τους φώτιζε στο τραπέζι.


Κάθε μέρα το χρησιμοποιούσαν για να βλέπουν στο σκοτάδι κι όταν κοιμόντουσαν απλά το αποσύνδεαν.


Ο μικρός γλόμπος Ναλάμπης, όπως τον είχαν ονομάσει, πάντα έφεγγε γι αυτούς.

Αλίνα Λάμπρου

Γ2

"Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΣ"

Πριν ήμουν βωξίτης .
Τώρα είμαι το αλουμίνιο και χρησιμοποιούμαι περισσότερο από όλα τα άλλα μέταλλα ,με εξαίρεση το σίδερο ,αλλά η εξόρυξη μου γίνεται μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές . Ανακαλύφθηκα την δεκαετία του 1820.
Η παραγωγή μου είναι πολύ δαπανηρή και επιβαρύνει το περιβάλλον . Φτιάχνομαι από ένα μέταλλο που λέγεται βωξίτης ,ο οποίος αφθονεί στα τροπικά δάση .
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τα κοιτάσματα βωξίτη θα εξαντληθούν μετά από 50-100 χρόνια.Επείδη για την απομόνωσή μου από το βωξίτη ,χρειάζονται χημικές διεργασίες ,ο ατμοσφαιρικός αέρας μολύνεται.
Η μεγαλύτερη ποσότητά μου χρησιμοποιείται στην βιομηχανία ποτών.
Το 1987 η βιομηχανία αλουμινίου ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης στο Μπέρμιγχαμ της Βρετανίας και στους πρώτους 18 μήνες μαζεύτηκαν στην πόλη 150 τόνοι μετάλλου.


η εργασία αυτή γράφηκε στα πλαίσια της ενημέρωσης μας απο το ΚΠΕ Λαυρίου, σαν παιχνίδι
η ομάδα του κ Αλουμίνιου: Άννα, Σωτηρία, Ελευθερία, Δέσποινα

ΚΠΕ Λαυρίου: στιγμές και σκέψεις απο την επίσκεψή μας εκεί.

Στις 14 Ιανουαρίου, η πρώτη τάξη του γυμνασίου μας, πήγε την πρώτη εκδρομή του προγράμματος στο οποίο έχει μπει για τα απορρίματα, στο Λαύριο.

Μόλις φτάσαμε εκεί, εγώ δεν ένοιωθα πολύ καλά. Μου έλειπε ένα άτομο που είχαμε τσακωθεί. Τα παιδιά, οι καθηγητές μου και οι υπεύθυνοι (ξεναγοί μας), μου άλλαξαν το κέφι.

Ο κ. Θοδωρής ήταν πολύ καλός άνθρωπος και ο κ. Μανώλης δεν πήγαινε πίσω. Ούτε η κ. Ειρήνη. [...]

Ο κ. Θοδωρής μας μιλούσε συνέχεια και έτσι τον βαρέθηκα λίγο. Η κ. Ειρήνη ήταν πολύ καλή. Ειδικότητά της Γεωπονική. Μας έδειξε πως ανακυκλώνουμε τα περισσεύματα της κουζίνας. Ο κ. Μανώλης μας έδειξε ένα βιντεάκι με την ιστορία του Λαυρίου. Από αυτό το βιντεάκι, μου άρεσε το ποιηματάκι που έλεγε ο αφηγητής. ¨ηταν σα μαντινάδα, είχε ομοιοκαταληξία και μπορούσες να το ακούσεις ευχάριστα. Το καλύτερο για μένα, ήταν όταν μάθαμε να ανακυκλώνουμε χαρτί. Μόλις γύρισα σπίτι, είπα στα αδέλφια μου πως το κάνουν. Η κ Δήμητρα μας είπε να κάνουμε μια έκθεση αλλά δεν προλάβαμε.

Η εκδρομή ήταν πολύ ωραία. Όλοι (ειδικά ο Α και ο Δ που με πρήζανε όλη την ώρα!)με έκαναν να καταφέρω να ξεχάσω λίγο το πρόσωπο που τσακώθηκα μαζί του.

Μάθαμε πολλά πράγματα ή τουλάχιστον, έμαθα εγώ!.. (Στεφανία Γούλα)

Στο ΚΠΕ Λαυρίου περάσαμε υπέροχα. Μιλήσαμε για τα μεταλλεύματα και την ιστορία του Λαυρίου. Μας είπαν ότι είχε μόλυβδο και ασήμι. Μας έδειξαν μια παρουσίαση που μας είχαν ετοιμάσει. Μετά το διάλλειμμα φάγαμε ένα σάντουιτς που μας κέρασαν. Μετά μας έβγαλαν έξω για να δούμε το πρόγραμμα αποσύνθεσης φύλλων (κομπόστ). Μετά ξαναμιλήσαμε και μας έβαλαν να φιάξουμε μια ιστορία για ένα υλικό που μας έδωσαν σύμφωνα με τα στάδια ανακύκλωσης του. Μετά κάναμε πρόχειρη ανακύκλωση χαρτιού. (Παναγιώτης Ιωαννίδης)

Η εκδρομή στο Λαύριο ήταν μια καλή εκπαιδευτική εκδρομή. Βέβαια ήταν λίγο βαρετά. Σχετικ΄η εισαγωγή πιστεύω ήταν καλή. Μετά στα ερωτήματα δεν απαντούσε σχεδόν κανείς, Είχε μικρή συμμετοχή. Αργότερα μας πήγαν έξω και μας έδειξαν τηκοπριά που φιάχνουν και μπορούμε να φιάξουμε και μεις. Τα παιδιά χάρηκαν έστω και λίγο που βγήκαμε έξω. Για εμένα ήταν βαρετά μερικές φορές γιατί μερικά πράγματα πιστεύω ότι τα ξέρουμε. (Γώγω)

Μου έκανε εντύπωση ότι σα γειτονια ήταν πολύ μεγάλη. Το είχανε διακοσμησει πολύ ωραία. Εκεί ήταν πολύ μεγαλος χώρος για παιχνίδι. Μου έκαναν εντύπωση τα πετρώματα που είδαμε και όταν φιάχναμε χαρτί γιατί συνεργαζόταν όλη η ομάδα. Μου έκανε εντύπωση εκεί που φιάχναμε το χώμα για τις γλάστρες. Τον χώρο τον είχανε βάλει πολύ ωραίο. Είχε πολλά φυτά και δέντρα και καθαρό αέρα. Μου έκανε εντύπωση πως μπόρεσαν να φιάξουν έτσι τα σπίτια και δεν γκρεμίστηκαν όλα επειδή ήταν πολύ παλιά πράγματα. Εγώ αιστάνθηκα πολύ ωραία εκεί για αυτά που κάναμε, που γράψαμε, το χαρτί που φιάξαμε και τα πετρώματα που έιδαμε. (Γιώργος Ανδρουλάκης)

Η επίσκεψή μας στο Λαύριο δεν ήταν και η πιο ωραία επίσκεψη που έχουμε κάνει. Ήταν λίγο βαρετή. Στην αρχή που πήαγμε μας μίλησαν για το Λαύριο και όχι για την διαχείριση απορριμάτων. Μας βάλανε να απαντήσουμε σε κάτι ερωτήσεις και μετά μας μάθανε πως να ξαναφιάχνουμε χαρτί. Όλα ήταν ενδιαφέρον αλλάκαι βαρετά. βαρέθηκα γιατί ήταν πράγματα που τα έχω ξανακούσει. (Βάσια Σουσούνη)

Στο ΚΠΕ εντυπωσιάστηκα απο αυτά που είδα και ευχαριστώ τους κυρίους που μου έδειξαν τόσα πράγματα που δεν ήξερα. Εμένα πιο πολύ με εντυπωσίασε που απλοί άνθρωποι, χωρίς μηχανηματα, μπορούσαν να φιάξουνε ένα χαρτί ανακυκλώσιμο. Επίσης εντύπωση μου έκανε πως ζούσαν οι άνθρωποι παλιά εκεί. Πάντως εγώ εντυπωσιάστηκα απο αυτά που έιδα και πολύ ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα! (Αλέξης Κορτέσης)

Η εκδρομή στο Λαύριο ήταν λίγο βαρετή και βλακεία γιατί μας πήγαν σε ένα μικρό και κλειστό δωμάτιο και μας μιλούσαν για διάφορα πράγματα. Μας έβαλαν να κάνουμε διάφορες ασκήσεις και είδαμε ένα βαρετό βίντεο για το Λαύριο. Το μόνο έυχάριστο ήταν ότικάναμε διάλλειμμα και μας έδωσαν να φάμε. (Δημήτρης Σιώρας)

Χτες πήγαμε εκδρομή στοΚΠΕ Λαυρίου. Πρώτα πήγαμε στη καφετέρια για λίγο. ¨ηταν πολύ επιβλητική. [...] Μου έκανε εντύπωση πως αυτά τα κτήρια συντηρούνται ακόμη και μαςμίλησαν πς ήταν παλιά το Λαύριο. [...] Κάναμε ομάδες όπου ήμουν εγώ, η κολητή μου η Ελευθερία, η φίλη μου η Δέσποινα και η φίλη μου η Σωτηρία. Γράψαμε μια έκθεση με τον κύριο Αλουμίνιο και την παρουσιάσαμε. Εμάς η έκθεση μας είχε τις περισσότερες γνώσεις. [...]Πέρασα πολύ καλά μπορώ να πω αφού μας περιποιήθηκαν λίγο. Βαριόμουν στην αρχή αλλά μετά άρχισε να είναι ενδιαφέρον. (Άννα Βλάχου)

Χθες, μου άρεσε πολύ το παραμύθι που γράψαμε για τον Πλαστικούλη. Και μεγάλη εντύπωση μου έδωσε που κάναμε το χαρτί. Μου άρεσε η διαδρομή και που πηγαίναμε και που ερχόμασταν. Μου άρεσαν και τα κρεββάτια που έιχαν πάνω στα δωμάτια. Χωριστήκαμε σε ομάδες. Μου άρεσε που βγήκαμε έξω και μέσα σε κείνο το κάδο έβαζαν διάφορα λαχανικά και μας είπαν ότι τα σκουλίκια και τα άλλα έντομα έτρωγαν τα λαχανικά και κείνος ο κάδος δε γέμιζε! Μου άρεσε που είδαμε εκείνο το εγκατελελειμένο κτήριο. Και αυτά. (Ραφαήλ Καμπούρης)

Η εκδρομή που πήγα στο Λαύριο ήταν πολύ βαρετή γιατί μας κλείσαν σε ένα σπιτάκι, μας μιλούσαν και μας έβαλαν να γράψουμε. Οι άνθρωποι εκεί μας χώρισαν σε ομάδες και γράψαμεμια ιστορία (παραμύθι) για πως δημιουργείται το κάθε πράμα. ύστερα μας έβαλαν να φτιάχνουμε χαρτί. Η εκδρομή δεν μου άρεσε. (Τάσος Χούσος)

Στην εκδρομή που πήγαμε στο Λαύριο πιο πολλή εντύπωση μου έκανε το πως φιάχναν το χαρτί. Ήταν φανταστικό. Πέρνανε το χαρτί. το βάζανε σε ένα μηχάνημα, το έκαναν μικρά κομματάκια, μετά ρίχναν χρώμα, το ανακάτεβαν και γινόντουσαν όλα τα κομματάκια πχ, μπλε. Μετά πλάθανε ότι σχήμα ήθελαν και το ζεσταίνανε. (Βασίλης Κλαπάκης)

η ιστορία του γλόμπου Ναλάμπη!

Όλα αρχίζουν όταν ανοίγει ο διακόπτηε απο ένα άνθρωπο.
- Η διαδικασία φαίνεται εύκολη, λένε οι εργάτες σήμερα.
Οι εργάτες υπόσχονται ότιθα βάλουν τα δυνατά τους και θα ανταμειφθούν με μια τούρτα στον καθένα, απο την κυράΒασιλική, την μάνα του μικρού γλόμπυ Ναλάμπη.

Ένας απο τους πυροσβέστες εκεί ήταν και ο καινούργιος, 15 χρονών, που το όνομα του είναι Ναλάμπης.
Οι πυροσβέστες ήταν να σβήνουν φωτιές όταν κάτι έκαιγε εκεί.

Οι εργάτες, ανα δύο άτομα προχωρούν με τα σφυριά και τα γάντια και με το χαμόγελο στα χείλη πάνε να ανάψουν το φως για τους ανθρώπους. Για ν' ανάψει το φως, πρέπει οι εργάτες να συνδέσουν τα καλώδια και να τα ελέγξουν. Επίσης να δουν άμα τα ηλεκρόνια είναι έτοιμα να διαδόσουν την ενέργαι που προκαλεί την προσανατολισμένη κίνηση των ηλεκτρονίων. Είναι έτοιμοι οι εργάτες να σπρώξουν τα φορτισμένα σωματίδια και ναελέγξουν το ηλεκτρικό πεδίο της πηγής για να τους βοηθήσει.
Ο Αρχηγός εκέι έδωσε το σύνθημα και η πράξη έγινε.! Τα ηλεκτρόνια κινούνται όσο πιο γρήγορα μπορούνε προς την μπρίζα και περνάνε δυσκολίες στον δρόμοόπως οι πέτρες που φράζουν το δρόμο, κατηφόρες και κακές συμμορίες που θέλουν να πλακώνουν.

Τα ηλεκτρόνια είπαν με ασύρματο στους εργάτες: όλα εντάξει, και έφτασαν στη μπρίζα και άναψε το φως. Μετά απο δυο ώρες, που ξεκουράστηκαν και έφαγαν την τούρτα τους, ο άνθρωπος έκλεισε τον διακόπτη και έτσι, οι εγράτες είχαν πάλι δουλειά να κάνουν.
Ελέγχουν την ενέργεια που προσφέρεται απο την πηγή και κοιτάνε την κίνηση των ηλεκτρονίων. Ο Αρχηγός έδωσε πάλι το σύνθημα και τα ηλεκτρόνια ξεκίνησαν πάλι να κινούνται μέσα στο σύρμα του λαμπτήρα.
Καθώς προχωρούσαν, δεν είχαν δυσκολίες γιατί οι εργάτες καθάρισαν τον δρόμο.
¨ολα γινόντουσαν ωραία, ώσπου, στη μέση της διαδρομής προς τον γυρισμό, ένα καλώδιο καίγεται απο φωτιά. Οι πυροσβέστες έτρεξαν με το πυροσβεστικό να δουν τι έγινε. Ο οδηγός ήταν ο μικρός γλόμπος Ναλάμπης. Πήγαινε πολύ γρήγορα και π[άταγε συνέχεια κόρνα. ¨εφτασαν και είδαν καμένο το καλώδιο. Επειδή όμως ήταν κάτω απο το έδαφος, ο Ναλάμπης πήγε και χώθηκε να το φιάξει.
Την ώρα εκίνη όμως, ένα σίδερο απο το ταβάνι έπεσε στο πάτωμα και όλοι νόμισαν ότι ο Ναλάμπης πέθανε..
Αλλά ο μικρός πυροσβέστης ζούσε!
Η πράξη άργησε αλλά πέτυχε με την επιστροφή των ηλεκτρονίων και ήρωα τον μικρό Ναλάμπη!!...

η ιστορία αυτή

γράφτηκε απο τον μαθητή

Λευτέρη Ζήκουλη

του Γ2

1/2009

Η ιστορία του μικρού Ναλάμπη

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα ηλεκτρικό κύκλωμα. Το οποίο είχε τα εξής μέλη: το γλόμπο Ναλάμπη, τα καλώδια Ναρέεις και τον μπαταρία Ναδίνεις. Αλλά είχαν ένα πρόβλημα δεν μπορούσαν να μπούν στη σειρά έτσι ώστε το κύκλωμα να ήταν ανοιχτό.
Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα έκανε πολύ κρύο και έξω φύσαγε πάρα πολύ. Ξαφνικά όλα τα φώτα έσβησαν. Μια κολώνα της ΔΕΗ είχε καταρεύσει και κόπηκε το ρεύμα.
Τότε όλα τα αντικείμενα άρχισαν να τρέχουν πέρα δόθε από το φόβο τους. Μια στιγμή λοιπόν ο Ναλάμπης άγγιξε τα καλώδια τα οποία πιάνανε τον μπαταρία από τους δύο πόλλους.
Τότε ο Ναλάμπης ένιωσε κάτι μέσα του, ένα αίσθημα που δεν το είχε ξανανιώσει.
Το μέρος φώτισε και όλοι άρχισαν να βλέπουν και δεν φοβόντουσαν άλλο πια. Ο Ναλάμπης συνειδητοποίησε πως έπρεπε να συνδεθούν για να έχουν ένα κλειστό κύκλωμα.
Μετά από λίγες ώρες ο μπαταρίας άρχισε να κουράζεται με αποτέλεσμα να μην φωτίζει ο Ναλάμπης. Τότε όλα σκοτείνιασαν αλλά μερικά λεπτά αργότερα το ηλεκτρικό ρεύμα ξαναγύρισε και το μέρος φώτισε ολόκληρο.
Ο Ναλάμπης όμως είχε καταλάβει πολλά πράγματα για τη ζωή του. Έμαθε για την συγκεκριμένη σειρά που έπρεπε να μπουν αυτός και οι φίλοι του για να φωτίσει. Και ότι η μπαταρία πρέπει να είναι γεμάτη και όχι πολύ χρησιμοποιημένη γιατί δεν δίνει ρεύμα.

Η εργασία αυτή έγινε από το Γιώργο Τάγαρη μαθητή του Γ2'