* όπου, Νίκος, ο ποιητής Νίκος Καρούζος που φορές του αντιμιλώ
Την ημέρα που έκλεινα τα 65 μου χρόνια, χαρούμενη που έφτασα ώς εδώ -όπως έφτασα ώς εδώ-, πέθανε ο Ηλίας. Ευτυχώς το έμαθα την επομένη.
Ο Ηλίας πέθανε από μεταστατικό καρκίνο στο κεφάλι. Έναν χρόνο πριν, παντρεύτηκε με το κορίτσι του γνωρίζοντας και οι δύο την κατάσταση. Γέννησαν ένα παιδάκι. Έως την παραμονή "το παλεύουμε" έλεγε η κοπέλα αν ρώταγες.
Ο Ηλίας ήταν μαθητής μου. Ο οδηγός μας στους μαχαλάδες του Ζεφυρίου με αφορμή μια δράση του eTwinning το 2010. Εκείνος που έκανε την λήψη της πιο κάτω φωτογραφίας η οποία πήρε νόημα με τον λόγο του φίλου-συναδέλφου Βασίλη Ζαρείφη λίγους μήνες μετά.
Στο τηλεφώνημα η μαθήτρια με ενημέρωσε για πολλά από τα παιδιά εκείνης της χρονιάς. Ζουν, ερωτεύονται, κάνουν επιλογές, σχέδια, έχουν σκοπό, ένα νόημα στη ζωή τους, πιστεύουν τον ρομαντικό έρωτα όπως εκείνον που οδήγησε τον Ηλία και την κοπέλα του, αναγνωρίζουν την παιδικότητα, την τρυφερότητα εκεί που εμείς, οι άλλοι, οι μεγάλοι της εδώ όχθης, θα βάζαμε το όνομα: κοροϊδία, επιθετικότητα, απαξία, χρησιμοποιούν με άνεση το ν_έ_ο, χτίζουν.
θέλω να (σου) πω, η ζωή νικάει:
ο κόσμος αλλάζει (κι ας μην μας φέρει) (κι ας μην μας γίνεται αρεστό(ς)) (ας μην υπακούοντας στις δικές μας νόρμες) φέροντας ως λίπασμα το παλιό.
όχι, ο Ηλίας δεν ήταν τσιγγάνος.
[ανάρτηση προγραμματισμένη για την
22-10-2024
στη μνήμη του μαθητή Ηλία Καϊάφαανέβηκε σήμερα, 22-11-2024
η καθηγήτρια και συνάμα μαθήτριά του,
Ασημίνα Λαμπράκου]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου